1. Van Halen: «You’re no good» (Van Halen II, 1979): Eddie Van Halen introduserte mykje nytt på gitaren. På Van Halen II er både spelet og gitarlyden raffinert til perfeksjon. Det læt distinkt, presist, dynamisk og tungt på ein gong. Å spele med slik lyd er risikabelt. Alt ein gjer – rett og gale – kjem for dagen. Dønn ærleg – og heilt herleg. Sjekk effekten når han vrir opp volumkontrollen på gitaren (ca. 2:38) – frå snill pus til vill tiger på ei halv omdreiing.

2. Stevie Ray Vaughan: «Texas Flood» (Texas Flood, 1983):
Stevie Ray Vaughan introduserte eigentleg lite nytt. Han er som ein disiplinert Jimi Hendrix med magasinet fullt av bluesklisjear. Men handverket er spektakulært. Attraksjonen ligg i det insisterande drivet og den saftige gitarlyden. Litt vreng som ein bankar ut av gitaren. Gitaren til Stevie Ray fekk juling kvar dag, og ut av det kom ein eksplosiv snert fylgd av sødme, som ein klaps på baken, om du likar det.

3. Terje Rypdal & The Chasers: «Ørnen» (Chaser, 1985): Terje Rypdal har halde på sidan 60-talet, og skulle vere kjend for dei fleste, fyrst og fremst som jazzmusikar. Med The Chasers går han i ei meir rocka retning med tydelege referansar til tida i The Vanguards. Ørnen er eit godt eksempel på det - ein vaksen manns piggtrådmusikk. Rypdal kan vere virtuos om han vil, men her går han for tone. Og for ein tone – varm og rik som Bill Gates i ei finsk badstue.

Trond
Bjørknes