DIKT

Chris Felt:

Make Poetry Great Again. Med Donald Trumps egne ord.

Kagge forlag

Den kosmopolitiske nordmannen Chris Felt har laga ei diktsamling av Donald Trumps Twitter-meldingar. Dersom verda og verdshistoria toler det ei stund til, skal vi få sjå og kjenna at poesien atter har vorte stor.

Risikoen ved dette originale prosjektet er sjølvsagt at den eigenlege opphavsmannen sender rekning til forlag og forfattar. Donald Trump har hatt for vane å setja like mange nullar til slutt på ein faktura som han set utropsteikn etter dei meir dundrande av Twitter-meldingane sine. Men ein mann som er oppofrande nok til å seia nei til presidentløna – 400 000 lusne dollar i året – kan vel sjå gjennom fingrane med slikt òg.

I prinsippet bør ei norsk diktsamling kanskje ikkje vera på engelsk. Men i likskap med alle store skrivekunstnarar ordlegg Trump seg slik at mykje går tapt i omsetjinga.

Og noko er faktisk poetisk:

Fingrane mine

er lange og vakre,

som,

det har vorte godt dokumentert,

er ymse andre

delar av kroppen min.

Den amerikanske presidenten måler 1,90 på sokkelesten, men fingrane hans er små og korte. Så her er det lag på lag av undertekst, og ein skokk av utgangspunkt for å seia noko om det kreative tilhøvet diktaren har til sanningsomgrepet.

Han har omsut for dei som ikkje har det så greitt:

Til vanleg,

om eg gir nokon sparken,

fortel eg dei kor

storarta dei er.

Fordi

eg ikkje vil

såra kjenslene til folk.

På sin typisk stillferdige, blyge og indirekte måte er han innom nokre underkommuniserte kapittel i livshistoria si: dei gongane han har vore på randa av konkurs:

Det er lettare

å be om pengar

når du ikkje treng

pengane.

Her viser Donald Trump at han til og med meistrar den samantrengde aforismekunsten. Førelegget kunne han ha funne i ein av revyane til Hasse og Tage i Sverige i 1970-åra, i den lysande sketsjen «I banken»: «Otänkbart. Vi lånar av princip inte ut pengar til folk som behöver pengar.»

At heller ikkje dette er plagiat, kan vi vera nokolunde trygge på. Ein av dei solide, heilrepublikanske konservative kommentatorane i amerikansk presse, George Will, skreiv om Trump da han meinte at president Andrew Jackson kunne ha gjort meir for å hindra at den amerikanske borgarkrigen braut ut (Jackson hadde vore død i 16 år da borgarkrigen byrja.): «Problemet er ikkje at han ikkje veit det eller det, heller ikkje at han ikkje veit at han ikkje veit det eller det. Snarare er det farlege ved Trump at han ikkje veit kva det er å vita noko.» (Washington Post 4. mai 2017.)

Eit dikt som vart skapt for seint til å koma med i denne boka, føddest da Trump sende ein TV-journalist på dør fordi han tre gonger spurde om presidenten stod ved påstanden om at Obama hadde avlytta han: «Eg står ikkje ved nokon ting. Intervjuet er over!»

Men poesi av det uforvarande slaget, det fiklar han til, kor korte fingrane hans enn måtte vera.

PER EGIL HEGGE

Per Egil Hegge er fast skribent
i Dag og Tid.