HENRY LAWSON

Det der e
bekymringa mi

Sværtmannen Bill bodde undå et tre

i tida før jernbanen kom.

Der holdt han hus med sværtkvinna si

og ei bikkje han brydde sæ om.

Han klynka aldri, han snudde sæ vekk

fra din påtvungne sympati –

uansett å bekymringa va.

«Det der e bekymringa mi.»

Bikkja hans daua då tida va kommen.

Sværtfolk bler gla i ein hund.

Sværtmannen Bill festa blikket i vest,

men ellås holdt gamlingen munn.

Han sa ikkje: «Takk, det går fint» då mi sa:

«Mi e lei oss for bikkja di.»

Han sa te sæ sjøl menst han kikka vekk:

«Det der e bekymringa mi.»

Den gamle sværtkvinna daua, ho au,

og blei gravlagt i uinnvidd jord.

Det va ikkje møe mi hørte han sa.

Ho ska «stå opp som hvitfolk», ho mor.

Då mi sa mi va lei oss for Mary som daua,

va det lite han hadde å si.

Han festa blikket på da’en som grydde.

«Det der e bekymringa mi.»

Stammen og tida hans daua ut.

For Bill va det siste dans.

Men han fiska og jakta til siste slutt

med bekymringå uten stans.

Han vandra i går kveld, han vandra aleine

dit heltå får seiårskrans.

Og foran Tronen leggå han fra sæ

bekymingrå som va hans.

Og nå tenkå e her i Pipeclay, der bøndå

slitå fra morra te kveld,

slik e tenkte i går på ein åskam i Rylstone

der sværtmannen Bill tok fæ’vel,

at dei som e byfolk og væ’densmenn

bør dempe klynkinga si.

Når e kommå heim, ska mottoet bli:

«Det der e bekymringa mi.»

«Trouble Belongit Mine» (1914)
i attdikting til arendalsdialekt.