Tre tilrådingar frå The Greatest Film of All Time ...
... i tillegg til favorittfilmen min, Billy Wilders Sunset Blvd. frå 1950 (78.-plass), som eg alltid vil tilrå fyrst.
Den franske filmregissøren Jacques Tati skøyar med fotografen under ein pressekonferanse på Londons Savoy Hotel i 1968.
Foto: LAURENCE HARRIS / Ap / NTB
Playtime av Jacques Tati (1907–1982) (1967, 23.-plass)
Tati er Frankrikes svar på Leif Juster, Mr. Bean og Charlie Chaplin. Han skreiv fleire manus sjølv og spela hovudpersonen Monsieur Hulot, ein lang, velkledd mann med hatt og pipe, som går rundt som eit stillfare spørsmålsteikn i den stiliserte, moderne verda, støtt med eit forbausa «Kva i alle dagar?»-drag over seg. Filmen har den morosamaste restaurantscena eg har sett nokosinne, og det er ikkje få.
Ordet av Carl Theodor Dreyer (1889–1968) (1955, 48.-plass)
Det er dystert, og det går langsamt. Familien Borgen er den høgt respekterte prestefamilien i byen, men eine sonen i huset er vorten sinnssjuk. Han meiner han er Messias, og kjem med spådommar om kva som skal skje. Dette er ikkje i tråd med familiens tru og verdiar. Sjukdom, død og religiøs strid fylgjer. Bileta er reine og kontrastane mellom lys og skugge høge. Eg trur neppe serien Riket av Lars von Trier hadde vorte som han vart utan Ordet.
Shoah av Claude Lanzmann
(1925–2018) (1985, 27.-plass)
Shoah er hebraisk for holocaust. Me møter togføraren som dagleg leverte nye puljar med jødar til siste stopp, frisøren som så raskt og høfleg som råd klipte håret av kvinner i gasskammeret, og fangane som hadde i oppgåve å brenna lik i krematoriet. Shoah er blotta for stemningsskapande lydspor, arkivfoto eller andre effektar som skal fortelja oss kva me skal føla. Dette gjer filmen sterk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Playtime av Jacques Tati (1907–1982) (1967, 23.-plass)
Tati er Frankrikes svar på Leif Juster, Mr. Bean og Charlie Chaplin. Han skreiv fleire manus sjølv og spela hovudpersonen Monsieur Hulot, ein lang, velkledd mann med hatt og pipe, som går rundt som eit stillfare spørsmålsteikn i den stiliserte, moderne verda, støtt med eit forbausa «Kva i alle dagar?»-drag over seg. Filmen har den morosamaste restaurantscena eg har sett nokosinne, og det er ikkje få.
Ordet av Carl Theodor Dreyer (1889–1968) (1955, 48.-plass)
Det er dystert, og det går langsamt. Familien Borgen er den høgt respekterte prestefamilien i byen, men eine sonen i huset er vorten sinnssjuk. Han meiner han er Messias, og kjem med spådommar om kva som skal skje. Dette er ikkje i tråd med familiens tru og verdiar. Sjukdom, død og religiøs strid fylgjer. Bileta er reine og kontrastane mellom lys og skugge høge. Eg trur neppe serien Riket av Lars von Trier hadde vorte som han vart utan Ordet.
Shoah av Claude Lanzmann
(1925–2018) (1985, 27.-plass)
Shoah er hebraisk for holocaust. Me møter togføraren som dagleg leverte nye puljar med jødar til siste stopp, frisøren som så raskt og høfleg som råd klipte håret av kvinner i gasskammeret, og fangane som hadde i oppgåve å brenna lik i krematoriet. Shoah er blotta for stemningsskapande lydspor, arkivfoto eller andre effektar som skal fortelja oss kva me skal føla. Dette gjer filmen sterk.
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.