Det var to ting eg knytte til det å vera vaksen, og som eg gledde meg til, då eg var lita. Det eine var å få rekningar i posten og halde på med brevgiro og signering, det andre var å sjå på armbandsuret og brått få det travelt.

Så vart eg vaksen og fann ut at ingen av delane var noko å gle seg til.

Den fyrste klokka mi fekk eg velja frå eit roterande skap i kjellaren på S-laget i Øystese. Ho hadde ein bamse i midten av klokkeskiva og tre visarar i raudt, grønt og gult for time, minutt og sekund. Når den grøne stod rett opp og den raude rett ned, var det barne-TV. Det var det fyrste klokkeslettet eg lærte, og eigentleg det einaste klokkeslettet eg var interessert i å kunna.

Det viste seg snart at armbandsuret ikkje kom åleine. For med klokka kom det eit ansvar eg ikkje var førebudd på. Det var å innretta seg etter tid og stad. Frå no av skulle alt eg gjorde i livet, ha ein dag, ein dato og eit klokkeslett.

Denne klokka var starten på ei tid – ikkje ei ny tid, men berre tid. Før berre levde eg, no var livet mitt delt inn i dagar, timar og minutt.

Resten av livet skulle eg bruka på å prøva å lausriva meg frå denne låste tida.

Kor ofte har eg ikkje fantasert om å leva i ein heilt annan dag enn dei sju namngjevne dagane i den gregorianske kalenderen, i eit døgn som ikkje er delt inn i 24 timar, i ei tid som ikkje har eit klokkeslett? Eller å tre ut av livet ei stund, ikkje trekkja inn pusten, slik at hjarta sluttar å slå, for så koma inn att i livet ein annan gong?

Av og til les eg i media om folk som vert funne utan å kunna gjera greie for kven dei er eller kvar dei kjem frå. Det vert delt bilete av dei, som om dei er kattar som har kome vekk frå eigaren sin: «Kven eig denne? Har gått rundt i byggjefeltet i fire veker. Veldig innpåsliten. Verkar svolten.»

Ein gong gjaldt det ein ung mann, han var heilt forfjamsa og kunne ikkje kommunisera med nokon. Så såg han eit piano, sette seg ned ved det og spelte dei mest avanserte stykka plettfritt. Kanskje var han pianist ein stad, men det var ingen som sakna han, ingen som gjorde krav på han eller sa: «Så søt! Håpar eigaren melder seg.»

Det som har hendt frå mannen forsvann, til han vart funnen, må vera det næraste ein kan koma å leva utan tid eller i ei anna tid.

Det næraste eg kjem å leva i ei anna tid, er når ein vekedag kjennest som han er ein annan vekedag. Sånn har eg det i dag.

Det var så fint då eg vakna, sola skein inn vindaugo, det var roleg i huset, ingen hadde store planar for dagen, og sjølv om eg visste at det var laurdag, følte eg at det var sundag. Ingen vekedagar og inga tid på døgnet har inspirert songpoetar meir enn sundagsmorgonen, og det skjøner eg godt. Kris Kristofferson er bakfull i «Sunday Morning Comin’ Down», men eg har det meir som Margo Guryan. «Lots of time with nothing to do/ Lots of time to spend with you/ On Sunday morning.» Og i dette tilfelle er you meg sjølv.

Det er denne låta, i sjangeren med det treffande namnet sunshine pop, eg nynnar på når eg pakkar sekken med handkle, badedrakt, ei bok og målesaker og set stråhatten på toppen.

– Eg går til Lio, ropar eg inn medan eg smeller att døra.

Telefonen ligg igjen i hylla på kjøkenet.

I dag bestemte eg meg nemleg for ikkje å lada opp telefonen. Alt då eg vakna, var han nesten tom for batteri. Eg såg ingen ladar på kjøkenet, heller ikkje i stova. Han var sikkert på eit soverom ein stad.

Den eine fungerande ladaren me finn att i huset, skal delast på fire einingar, tre telefonar og ein iPad. Det er ein dagleg passivaggressiv kamp om denne ladaren, og ein uskriven regel er at den som har minst prosent, skal få lada fyrst. Difor er det òg ein slags kamp om å ha minst prosent. Ofte er det mannen min som får lada, for batteriet hans tømmer seg så fort, og i tillegg er telefonen hans vrien. Leidningen må stå i ein heilt spesiell vinkel for at han i det heile skal kunna lada.

Her ein dag kom han med eit oppgjeve okk då eg flytta på ei flaske olivenolje som stod på disken. Han hadde med vilje plassert henne over leidningen på ein måte slik at telefonen tok til seg næring. Då eg flytta flaska, slutta telefonen å pusta.

Eg veit eg heng etter på ladefronten, at det finst både eksterne ladebankar du kan ha med deg i sekken, og sekkar med innebygde ladebankar. (Begge bankane må igjen ladast.) Det finst trådlause ladarar og hurtigladarar, men eg er endå kjerringa mot ladestraumen. Eg vil ikkje gje telefonen det utstyret han vil ha. Han er bortskjemd nok frå før.

Livet er vorte eit ladejag utan like. Me er livredde for å gå tom for batteri. Når me tek ferja, er det om å gjera å finna ein stikkontakt. På Kystbussen er det uttak for ladar ved kvart sete, på fleire flyplassar har dei installert ladestasjonar. Sist eg flaug, måtte flyet venta då ein passasjer kom på at han hadde gløymt att telefonen i ladaren på gaten.

Kvifor var eg på uteserveringa til Lille Andevinge tre gongar den eine dagen eg var på Arendalsveka? Jo, fordi dei hadde ein skøyteleidning der, og den kunne mannen min lada i. Dersom ølglaset stod oppå kabelen, vel å merke.

Vel, dette rotteracet orkar eg ikkje i dag. Så utan å seia noko til dei andre i huset, går eg til Lio utan telefonen min.

«There’s always someone around you who will call. It’s nothing at all», syng Nico og The Velvet Underground i «Sunday Morning» frå 1966.

Lio er den vesle badeplassen 150 meter frå huset. I Lio er det folketomt elleve månadar i året. Men når fellesferien slår inn, og meteorologane i tillegg skulle finna på å melda sol, er det som om folk kjem på at denne staden finst. Gardsfolk stimar ned gjennom skogen eller kjem durande med små båtar og set seg tett i tett på bryggja og berget. Då held eg meg unna.

No er fellesferien over, sommaren har vorte tidleg haust og favorittsesongen min i Lio er i gang. Dei neste elleve månadane har eg staden meir eller mindre for meg sjølv.

Eg hoppar ikkje uti, eg går ned frå bryggja og hukar meg langs berget til eg er heilt under vatn.

Etter eg har bada legg eg meg inntil det solvarme berget i nokre minutt, står på den naturlege steinhylla som alltid har vore slik. I alle år har menneske som badar i Lio lagt seg inntil nettopp dette berget og turka seg i sola. Når mor er her, stig ho opp på hylla, legg seg inntil berget, let att augo og er ti år att. Eg kan stilla meg ved sida av henne, og eg vert ti år, eg òg. Så ligg me inntil berget som to tiåringar, mor og eg.

Det er fint, for eg hadde alltid den eldste mora i klassen, men aldri var ho så gamal som då eg var ti år, og ho 44. Me var på bilferie, og det mest spanande me gjorde heile sommaren, var å sjå eit kjempestort tre i Telemark. Kanskje var det over tusen år gamalt. På eit bilete prøver mor og eg å rekkje hendene til kvarandre rundt trestamma, men til inga nytte. Det er for langt og kanskje tusen år mellom oss.

Men her i Lio er me like gamle. Alle som er oppvaksne med å gå hit for å bada, vert ti år av å vera her.

Eg skulle gjerne teke eit bilete no. Himmelen er klår blå med lette skyer, som eit tynt lag mjøl er strødd utover før ein snur bollen og vender deigen. På bryggja ligg to opne akvarellskrin og ein blandepalett, tre penslar og fire små akvarellar eg har måla i løpet av det eg tippar er den siste timen. Slikt vil eg gjera meir av no som eg ikkje har telefon.

Eller, no som eg leikar at eg ikkje har telefon. For det er ein leik, men det er ein leik eg alt no kjenner eg vil leika oftare.

Eg legg meg på rygg, 40–50 centimeter over vatnet som skvulpar lett under meg.

Eg kjenner ei lette av å ikkje tenkja på at telefonen kan detta på sjøen. Det plar alltid vera noko eg gjer her nede, syta for å halda telefonen turr, leggja han slik at han ikkje fell uti, ned ei stor sprekk mellom borda, eller i overgangen frå bryggja til berget.

Medan telefonen ligg utlada i kjøkenhylla, ligg eg her og ladar meg opp.

Når treng eg ladast opp? Det høyres ut som eit fjernt, futuristisk spørsmål, men sanninga er at dette er noko ei aukande mengd trendvisse nordmenn fylgjer nøye med på. Dei går med såkalla helseklokker som, ved sida av å måla pulsen, stresset, søvnen, kondisjonen, kaloriforbruk og seia kva klokka er, målar kroppsbatteriet. Eller bodybatten, som ein seier.

Ei veninne av meg var på besøk hos ei veninne av seg (i Oslo) då veninna såg på klokka og sa at no måtte ho leggja seg nedpå litt.

– Helseklokka viser at bodybatten er låg, at HRV-en (Heart Rate Variability, journ. merk.) er ute av balanse, og at eg må kvila no. (Kanskje var det eit hint om at ho ikkje ville ha besøk?)

Kva er klokka? Eg veit ikkje. Eg myser mot sola, men eg kan ikkje den klokka.

Dei siste dagane har me hatt besøk av eit venepar med ein son på eitt år. Han skal eta til gjevne tider, sova klokka 12, og helst i to timar. Vert han søvnig klokka 11, prøver dei å halde han vaken litt til.

Når dei legg han for kvelden, tek babycallen tida for dei. Den seier kor lenge han søv før han vaknar.

Folk med baby i dag, må ha klokke. Det er klokka som styrer liva deira. Dei må vita tida.

Men eg, som ikkje har baby lenger, treng ikkje vita tida, ikkje nett no iallfall. Det er ein sundagsaktig laurdag, varmt ute, vatnet står verken utprega høgt eller lågt. Det er alt eg veit.

Det er ein fridom i å ikkje vita kva klokka er, kjenna seg uavhengig av tida. Det er slik rosene i hagen min lever. Dei bryr seg ikkje om det heiter juli, august eller september, dei kjem når vêret passar dei best. Nett som far min. Han fylgjer sola og månen.

Sist eg spurde om når han kom til Austevoll neste gong, svara han ikkje med namnet på ein vekedag, ein dato eller klokkeslett. Han svara med ein vasstand.

– Eg kjem når det er størst skilnad på flo og fjøre.

Så måtte eg søkja opp i tidevasstabellen, sjå på bølgjediagrammet og slik finna ut når far hadde tenkt å innfinna seg.

Han hadde nemleg nokre brygger og diverse andre flytande element liggjande på sjøen som han ville ha opp på land. Ved å nytta tidevatnet i staden for å leiga ei kran spara han store pengesummar.

– Vatnet løftar hundre tonn like lett som hundre kilo, sa han.

Det kan såleis vera fornuftig å ikkje vera låst til klokka, eller å bryta med normene klokka kjem med. Når er det til dømes innafor å ringa til folk? Eg kan minnast alle gongane det i oppveksten ringde i hustelefonen heime midt på natta, for det var ikkje den rette tida å ringa på. Ein telefon om natta var som regel knytt til dårleg nytt frå New Zealand, ein ny slektning som var død.

Alle telefonar utanom normal arbeidstid får eit personleg drag over seg. Med få unnatak, og om ikkje anna er avtalt på e-post, ventar eg med å ringa folk til klokka har vorte 09.00.

Då Oslo-avtala vart driven gjennom for 30 år sidan, var det med eit lurt knep frå diplomaten Terje Rød-Larsen. Han har seinare sagt at han ringde folk på ugunstige tidspunkt, for då hugsa dei samtala.

Eg lurer på kva som kan ha vore eit gunstig tidspunktet å ringa Yasir Arafat på.

Har det hendt noko stort i verda medan eg er her nede? Eit jordskjelv eller steinras ein stad? Ein ny person som ikkje veit kvar han kjem frå?

Under den fyrste sesongen av Farmen, i 2001, vart det diskutert om deltakarane på garden skulle informerast om terroråtaket i New York, 11. september. Eg hugsar ikkje kva det vart til, men har alltid tenkt at dersom eg ein gong møter Gaute Grøtta Grav, skal eg spørja han om det. «Fekk du fyrst høyra om 11. september då du vann Farmen 24. november?»

 Alle kan ikkje leva slik samstundes, å reisa hundre år tilbake i tid utan å fylgja med på kva som skjer i samfunnet elles, eller å fylgja månen i staden for kalenderen. Det ville i så fall vore ei umogeleg oppgåve å driva kranfirma på sjøen.

Men å leggja telefonen att på kjøkenhylla, det håpar eg å få meir tid til frametter.

May Linn Clement

May Linn Clement er teiknar og fast skribent i Dag og Tid.