Sport før og no

I barne- og ungdomsfotballen er det ein evig debatt om korleis ein skal utvikle gode spelarar. Rettare sagt, i teorien er vi ikkje like ueinige som i praksis. 

Nyare forsking viser at tidleg utplukking og topping ikkje gjev dei beste resultata i lengda. Det er for vanskeleg å sjå i tidleg alder kven som held ut og blir best. Topping fører til at fleire sluttar, noko som igjen minskar sjansen for god utvikling av fleire spelarar. 

Likevel les og erfarer vi historier om små barn som ikkje blir tekne ut til kamp og må stå på sidelinja gjennom heile kampar. 

Og det er ikkje vanskeleg å sjå føre seg situasjonane som alle trenarar har vore i: Kampen er jamn og kan gå begge vegar. Du veit at dersom du set innpå han som ikkje eingong veit kva stillinga er, så er sjansen stor for at måla vil ramle inn feil veg.

Taper laget, blir stemninga sur, sjølv «knottar» likar betre å vinne enn å tape. På den andre sida, dersom laget vinn, men eitt barn ikkje har fått spele i det heile teke, kan pokalen umogleg nytast med god magekjensle. Å toppe laget blir som å drikke for mykje alkohol, nydeleg der og då, vondt etterpå, og endå verre i lengda – då sluttar dei som ikkje har fått speletid.

Sjølv om dei fleste trenarane veit det rette svaret på kva som burde gjerast i ein slik situasjon, og det står om inkludering på klubbens heimeside, er det tydeleg at det ikkje er like lett i praksis. Det kan ta eit heilt liv å endre haldningar. Nokre treng sjølv å erfare at barnet deira ikkje blei den nye Ødegaard, før dei skjønar at det å toppe laget ikkje var den beste løysinga. 

Maren Bø

Maren Bø er frilansskribent og idrettspedagog.