Det er no det skjer. Gaming held på å bli stove­reint. Sjølv om mange slit med å kalle aktiviteten ein sport, så er det faktisk det.

Viss ein set seg inn i livet til ein profesjonell e-sportutøvar, er det lettare å forstå kvifor: Det krevst uendeleg med trening. Det handlar om taktikk, strategi, reaksjon, uthald, samspel, presisjon, auge–hand-koordinasjon, motstandaranalysar, mental trening, kosthald og ikkje minst konkurranse. Alle omgrep som like gjerne kunne skildra handball eller basket.

Skeptikarane vil nok bringe på bordet at e-sport handlar meir om Pepsi Max og Grandiosa enn sveitte og fysikk. I nokre tilfelle kan nok dette stemme, men denne sorten finn ein også i andre sportar nede i divisjonane. 

Noregs største dataspeltreff The Gathering samlar nær 5000 spelarar på Hamar kvar påske.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Alt på 1950-talet kunne få utvalde spele enkle dataspel. Det var lite taktikk og grafikk. To prikkar på skjermen skulle til dømes symboliser ein tenniskamp, og forbløffande mange vart engasjerte. Den fyrste e-sportturneringa vart ikkje arrangert før i 1972: På Stanford University spelte 24 deltakarar Spacewar! mot kvarandre, og premien var eitt års abonnement på bladet Rolling Stone.

Eit vendepunkt kom då ein kunne skaffe seg si eiga spelemaskin og kople henne til fjernsynet. Verdas fyrste videospelkonsoll heitte Magnavox Odyssey, og med denne kom ingen lyd, men derimot gjennomsiktige plastark som ein skulle legge over fjernsynet for å simulere fargegrafikk. Ikkje til å tru!

Maren Bø

Maren Bø er idrettspedagog og frilansskribent.