I går samla størsteparten av familien min seg for å feire 94-årsdagen til far min, den tidlegare skihopparen og kallskapellanen. Etter at vi hadde sunge bursdagssongen av full hals og før vi kasta oss over kakene, kom eg med den merknaden at eg var sikker på at den siste linja er apokryf (og om du no ikkje kjenner så godt til ordet apokryf, kan du jo berre google det, det trur eg du vil ha mykje igjen for), då eg ikkje har noko minne om at vi hadde henne med i bursdagsselskapa i gamle dagar. Han er då også totalt ulogisk. Som alle veit, er det ein song som vender seg til bursdagsbarnet, og som til slutt stiller eit spørsmål til selskapets midtpunkt: «Og si meg så hva vil du mere?» Og kva er svaret frå bursdagsbarnet: «Gratulere!» Som om det er han som vil gratulere gjestene! Med kva?! Sjølvsagt heilt latterleg. Men då kom svogeren min, språkmannen, med kommentaren at også dei siste linjene i Fadervår er apokryfe – dei som går slik: «For riket er ditt og makti og æra i all æva, amen.» Dei er nemleg ikkje med i dei tidlegaste handskriftene. Dette mana sjølvsagt til ettertanke. Tenk på kor mykje tid vi kunne ha spart, vi som har drive og bede Fadervår, både i heim og skule, om vi berre hadde visst dette før!