Store delar av turen mellom Førde og Oslo gjekk gjennom Buskerud — eit fylke eg hadde høyrt om, men var usikker på om verkeleg eksisterte. Reisa gjennom det forjetta fylket resulterte i mange nye opplevingar.

Sak 1: Dal i dalen

Hemsedal er ein kommune som ligg lengst nord i Hallingsdalen. Dette synest eg er veldig forvirrande. Ein dal i dalen? Er Hemsedal ein frittståande dal, eller berre ein bit av Hallingdalen med eit konkurrerande namn? Det er omtrent like avansert som at Ottadalen er ein del av Gudbrandsdalen.

Sak 2: Rovdyrtema

Dei som synest det er for lite rovdyr i Noreg, har neppe vore i Buskerud. Her har rovdyra til og med funne vegen inn i heraldikken, og er blant dei øvste bragdene enkelte kommunar har å skilte med. Hemsedal har ei utspekulert gaupe med eit lurt smil i kommunevåpenet sitt. Det er sanneleg ikkje godt å veta kva ho pønskar på.

Flå har ein brutalistisk bjørn i kommunevåpenet. Han har sinte augo og er heilt raud rundt munnen, truleg etter å kaldblodig ha myrda og flådd søte små lam.

Nå lurar eg litt på kvifor Buskerud ikkje har sett sitt snitt til å kalle nabokommunen Nore og Ulvdal, berre for å fullføre rovdyrtemaet.

Hypotese: Mange byfolk køyrer gjennom denne delen av landet på veg til ski og moro på Hemsedalsfjellet. Buskerud har gått saman om å laga ein venleg profil, der dei latar som at det ikkje berre er hemngjerrige og psyko senterpartifolk som bur der.

Sak 3: Flå

Rett før vi køyrde inn i Flå sentrum, stod det eit gigantisk skilt langs vegen med denne teksten: «Takk for besøket, velkomen attende.» Det var mystisk. Hadde vi køyrt gjennom sentrum utan å merke det? Nei da, skiltet tilhøyrde Bjørneparken – som utvilsamt er kommunens flaggskip og hovudattraksjon. Dette gjenspegla seg i dei mange bjørnestatuane vi såg i sentrum.

Sak 4: Opelens hemn

På ein skala frå 1–10, kor herleg er det når ein føler at verda er rettferdig? Vi låg og flaut gjennom Hallingdalen i passeleg fart, da ein Tesla plutseleg susa forbi. Rett etterpå stod det ein fartsboks i veggrøfta. «La oss håpe at Teslaen trur at dette berre er ein vanleg fotoboks, og ikkje fekk med seg at det er strekningsmåling», sa Sigrid vondskapsfullt. Av og til må ein nesten tru at det finst ein Gud. Da vi var ute av strekningsmålinga, såg vi to UP-gubbar i gule refleksvestar. Der stod Teslaen òg. Knegg knegg. Takka vera han, fekk politiet ikkje auga på den uforsvarleg lasta bilen vår, og vi kunne køyre vidare medan vi lo og kosa oss.