Nei då, det er på ingen måte slik at eg har noko romantisk-nostalgisk forhold til campingferiar. For å sitere meg sjølv frå ein tidlegare samanheng: «Dersom barndommen din er prega av campingferie, så trur eg du blir kurert for resten av livet. Då vil du seinare føretrekke kva som helst anna.»

Men no, då sommaren vel må seiast å vere over, kan ein tillate seg å tenkje at det var jo kanskje nokre få fine augneblinkar midt oppi campingferiehelvetet. Når teltet endeleg var slått opp, etter mykje om og men, og primusen ein sjeldan gong fungerte, kunne ein nyte brødskiver med oppvarma Snurring til. (Og er du så kulturlaus at du ikkje veit kva Snurring er, så får du google!) Og gjerne nippe til eit glas saft, mens myggen beit.

Og så er det dette med telt, ein skikk vi har overtatt frå dei nordamerikanske indianarane. I dag har ein gjerne ei slags førestilling om at alle telt var like, og like keisame å sjå til, men slik var det jo ikkje. Noko som bildet under viser på nesten overtydeleg vis. Det er tatt under ein ferietur sommaren 1967 – the summer of love – og viser far min som nettopp har slått opp teltet på campingplassen i Halmstad i Sverige, og som ein ser, er han godt fornøgd med resultatet.