Nyleg spelte det britiske oi!-punkbandet Grade 2 på Enga, ein liten punkepub på Vålerenga. Før konserten trippa dei tre bandmedlemmene, Sid, Jack og Jacob, rundt framfor baren, ikkje backstage, sikkert fordi backstage ikkje fanst. Dei nippa til eit glas vatn og skilde seg kraftig ut: Den eine, Sid, har rett nok øyredobbar, men elles gjekk det i null tatoveringar, null hanekam, ordinær T-skjorte og bukse, ordinært kort hår – bandet er forresten oppkalla etter ein ordinær kortklipt frisyre i England – og ei blid, blyg framferd.

Fansa, derimot, såg ikkje ut, med tatoveringar til langt opp i gokk, flokete hår eller barbert skalle, metall i fjeset, kjettingar og fillete klede. (Enkelte hadde rett nok skjorte, pent oppbretta bukse og bukseselar, som er ei anna akseptert uniform.) Dei rølpa og bøtta nedpå med øl. Ein del var både fulle og bakfulle, med grufulle rynker. Dei såg fram til konserten, men gutane fekk trippe rundt i fred, noko eg følte for å understreke for dei.

– A#s’rai#*, smilte Jack. – ’Nilitaimeniwai’ini#. Go#ge#’n’staidj.

– Ingen skjøner uansett kva de seier, sa eg.

For det er vel slik: Har ein ikkje lese seg opp før ein står og veltar rundt framfor scena, skjøner ein fint lite. Då Sid song – eller brølte – «Forever», høyrde dei aller fleste «rialais#laifsflæsj’n’baiseufas’, go#neutaimathin’, eunlipa#is’n’drinks» og så vidare.

«Wå#?» Krass politisk bodskap? Rasande anarki? Nei då, berre heilt ordinære passande visdomsord til middelaldrande trøytte fans: «Eg innser at livet susar forbi. Eg har ikkje tid til å tenke. Eg vil berre feste og drikke. Eg vil ikkje bli gammal. Eg vil vere evig ung.»

* Teiknet # står her for den glottale lyden britane smykkar seg med, som i «b##» («butter»).