Her ein dag krangla eg og ein annan tosk så høglydt om adjektivbøying at vinglasa gjekk i golvet og knuste berre av trykkbølga frå stemmebanda. (Det er det mest sprø eg har sett.) Saka var at eg sa at det er meir bra å skrive «fin, finare, finast», mens den andre tosken sa at det er mest bra å skrive «fin, meir fin, mest fin».

I alle fall, etter å ha sove (lite) på det, har eg endra syn. Eit av dei mest viktige nyttårsforsetta mitt er trass alt at eg ikkje skal vere meir teit enn andre. Ein skal ikkje vere den mest sta eller mest sure. Å utvikle seg er ikkje det mest dumme ein kan gjere. Livet er meir kort enn ein trur, og ein skal ikkje tru ein er meir bra enn andre.