Noreg kan by på godt over 36.000 innvandrarar frå Sverige. I Oslo er dei overalt, særleg i servicebransjen. Dei er unge, dei er kule, dei er vakre, og vi forstår kva dei seier. Særleg nynorskfolk forstår. Det går i «skilnad», «marknad», «bilar», «sjølv» og «kjærleik», sånn cirka. I likskap med eit lass nordmenn seier dei «vatn». (Dei stavar det «vatten», men «skit i det», som vi seier unisont.) Då kan ein forvente at dei skjøner oss. Men då eg gjekk fram til ein bardisk her ein kveld, og spurde om eg kunne få eit glas vatn, såg bartenderen på meg med eit nedlatande blikk og sa:

– Ursäkta, jag fattar inte vad du säger.

– Kan eg få eit glas vatn? gjentok eg.

Nei. Han rista på hovudet, påtatt uforstandig.

– Kan eg få eit glas vatn?!

Han såg seg rundt, liksom etter hjelp.

– Eit glas vatn? prøvde eg igjen, overtydeleg.

– Talar du engelska?

– Orsak, eg fattar ikkje kva du seier, og nei, eg talar ikkje engelsk.

Eg fekk lyst til å legge til at «fika», «glasauge» og «korv» er teite ord, men gjekk heller på toalettet og drakk vatn frå krana, noko ei ung, kul kvinne følte for å kommentere:

– Dricker du vatn från kranen?

– Ja, slurpa eg. – Eg fekk ikkje vatn i baren.

– Gud, det är så jävlig dålig service her i Norge.