Hurra, sjå kva ein advokat skreiv til meg ein dag eg trong det fordi eg var sur og kjøpegalen: (Eg omset til norsk, sidan du kanskje ikkje er ein kløppar i engelsk, sjølv om du trur du er det.)

Kjære Marita Liabø

Eg heiter Raymond Epelle og er advokaten til avdøde A. Liabø. Det er mogleg, men ikkje sikkert, at han er i slekt med deg, sidan de har same etternamn. A. Liabø døydde nyleg i ei bilulukke i Togo, i lag med kona og dottera, og etterlét seg ein stor eigedom med ein bank. Eg har fått i oppgåve å finne ein slektning før verdiane hans blir OVERLATNE til styresmaktene. Eg sit på offentlege dokument som kan gi deg rett til dei. Fortel meg kva du tenker, slik at vi kan komme i gang.

Eg ser fram til å samarbeide med deg.

Eg svarte Epelle sporenstreks:

Kjære Raymond Epelle

Eg er definitivt i slekt med A. Liabø, og eg tenker at eg gjerne vil arve ein eigedom med ein bank. Eg tenker at det er fint om du kjem til Noreg med innhaldet i banken. Kjøp flybillett og alt slikt med pengar frå banken, fly til Oslo og ta inn på Bondeheimen, la oss seie torsdag 29. november, som jo er midt mellom halloween og julaftan – ei festleg tid. Møt meg i restauranten (Kaffistova) klokka 16.00, norsk tid, ikkje afrikansk. Eg tenker at du skal få smake raspeballane våre, pluss lutefisk*.

Eg ser fram til å samarbeide med deg.

No svarte ikkje Epelle på brevet mitt, men vi får tru han dukkar opp, utkledd som advokat. Sjølv skal eg gå kledd som nisse, med ein stor sekk som eg kan legge innhaldet i banken i.

PS. Far min heiter A. Liabø, men eg har sjekka: Han lever. Han har uansett ikkje vore i Togo i det siste, og ikkje mor mi og søster mi heller. Voodoo trur eg ikkje på.

* Her valde eg å la vere å omsette til potato dumplings og cod treated with lye; eg skreiv berre «raspeballs» og «lutefish». Ballar er ballar, og det høyrest mykje betre ut med lut enn lye.

Danmark–Noreg 0–0

Ikkje før hadde eg arva ein formue, så vann eg ein danskebåttur i ein humbugkonkurranse, slik eg ofte gjer. Derfor gjekk eg om bord i Oslo–København–Oslo-båten sist søndag, med mål om å lodde midt-mellom-halloween-og-jul-stemninga blant danskane.

Skipet var fylt opp av julekuler og nissar og «glædelig jul», og eg blei såpass smitta at eg kjøpte gløgg (på kartong) og marsipan i butikken, som jo er skattefri, noko som inneber at ein sparer utruleg mykje pengar. Deretter underheldt eg meg med å sjå på folk som heldt årets første eller andre julebord.

Om morgonen heiv eg i meg sjukleg mykje morgenmad til ein billig penge, før eg sprang ut i København-jungelen. Og jaggu sa eg smørje: Overalt var det halloweenpynt. Eg snubla i graskar og utkledde københavnarar over ein låg sko. Éi hadde kledd seg ut som engel, kanskje gud, og stod og peika opp i lufta som ein tulling. (Ho var vel full. «Danes are enthusiastic drinkers», som det står i Lonely Planet Denmark.) Samtidig var det «glædelig jul» og gløgg (med alkohol) overalt. Det verste var at folk gjekk rundt med ei potet i halsen; dei trur visst det er vittig. Og det regna. Der òg.