Farsdag
Eg har slutta å teikne farsdagskort. Det var noko vi dreiv med på barneskulen (ja ja, vi teikna morsdagskort også, og dei blei faktisk sett på som litt viktigare) og gav fedrane våre (dei som ikkje hadde omkomme på sjøen) på – nettopp – farsdagen. Eg er ikkje lenger i stand til å hugse kor begeistra fedrane blei for desse korta, på ein skala frå ein til tolv, men eg har iallfall ikkje noko minne om at far min kasta kortet i omnen alt same dagen. Eg minnest rett nok heller ikkje at dei blei ramma inn og hengde opp på veggen eller stilte ut på ein sentral plass i huset.
Så noko av det første eg bestemte meg for då eg flytta på hybel som umoden 14-åring, var at eg frå no av verken skulle teikne farsdags- eller morsdagskort. Og eg har ikkje direkte noko inntrykk av at far min har sakna desse korta dei siste 55 åra. (Mor mi, derimot, kan nok ha kjent på at det var eitt eller anna som mangla.) Men dette betyr jo ikkje at eg ikkje er med på ei skikkeleg farsdagsfeiring! (Det at eg personleg, så vidt eg veit, ikkje er far til nokon som helst, har ingenting å seie i denne samanhengen.) Så for å gi lesarane eit handfast bevis på dette, legg eg ved det offisielle bildet frå årets Farsdagsfeiring. Som ein vil sjå, er vi i godt humør.
Svarte-Fredag
Det har vore Svarte-Fredag igjen, denne fredagen som eg refererte historikken til på førebiletleg vis i fjor på denne tid. Det viktigaste var vel at skikken oppstod i Jostedalen rundt Svartedauden si tid og at han har utarta litt via Amerika. Som vanleg tok eg meg ein tur til storbutikken Norwegian Outlet i tettstaden Vestby, som eg er usikker på om ligg i Akershus eller Østfold, men det er det heller ingen andre som veit. Der fekk eg kjøpt meg ein fullt brukbar Bic-kulepenn til ein god pris (eg måtte rett nok slå ned både ein robust austlending og svogeren hans for å få tak i pennen, men slik er det no alltid ved slike høve) og eg køyrde fornøgd heim att, på islagde vegar.
Det var no den tingen. Og kva kunne då passe betre enn å leggje ved eit foto frå Black Friday (som amerikanaren gjerne kallar han) i 1961?
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Eg har slutta å teikne farsdagskort. Det var noko vi dreiv med på barneskulen (ja ja, vi teikna morsdagskort også, og dei blei faktisk sett på som litt viktigare) og gav fedrane våre (dei som ikkje hadde omkomme på sjøen) på – nettopp – farsdagen. Eg er ikkje lenger i stand til å hugse kor begeistra fedrane blei for desse korta, på ein skala frå ein til tolv, men eg har iallfall ikkje noko minne om at far min kasta kortet i omnen alt same dagen. Eg minnest rett nok heller ikkje at dei blei ramma inn og hengde opp på veggen eller stilte ut på ein sentral plass i huset.
Så noko av det første eg bestemte meg for då eg flytta på hybel som umoden 14-åring, var at eg frå no av verken skulle teikne farsdags- eller morsdagskort. Og eg har ikkje direkte noko inntrykk av at far min har sakna desse korta dei siste 55 åra. (Mor mi, derimot, kan nok ha kjent på at det var eitt eller anna som mangla.) Men dette betyr jo ikkje at eg ikkje er med på ei skikkeleg farsdagsfeiring! (Det at eg personleg, så vidt eg veit, ikkje er far til nokon som helst, har ingenting å seie i denne samanhengen.) Så for å gi lesarane eit handfast bevis på dette, legg eg ved det offisielle bildet frå årets Farsdagsfeiring. Som ein vil sjå, er vi i godt humør.
Svarte-Fredag
Det har vore Svarte-Fredag igjen, denne fredagen som eg refererte historikken til på førebiletleg vis i fjor på denne tid. Det viktigaste var vel at skikken oppstod i Jostedalen rundt Svartedauden si tid og at han har utarta litt via Amerika. Som vanleg tok eg meg ein tur til storbutikken Norwegian Outlet i tettstaden Vestby, som eg er usikker på om ligg i Akershus eller Østfold, men det er det heller ingen andre som veit. Der fekk eg kjøpt meg ein fullt brukbar Bic-kulepenn til ein god pris (eg måtte rett nok slå ned både ein robust austlending og svogeren hans for å få tak i pennen, men slik er det no alltid ved slike høve) og eg køyrde fornøgd heim att, på islagde vegar.
Det var no den tingen. Og kva kunne då passe betre enn å leggje ved eit foto frå Black Friday (som amerikanaren gjerne kallar han) i 1961?
Fleire artiklar
Dyrlegen kjem
Joachim Cooder er kjend som perkusjonist frå fleire utgivingar saman med opphavet, Ry Cooder.
Foto: Amanda Charchian
Motellet til drøymaren
Joachim Cooder opnar dørene til sju musikalske rom.
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
Papiravisa