Det finst sikkert noko positivt å seie om klimaendringane, men nett no, på ein solrik og fargeskimrande haustdag i hovudstaden, kjem eg ikkje på særleg mykje. Eit aktuelt stikkord er sjølvsagt flaum. Og nei, eg reiste verken til Skjåk eller til Luster under den siste storflaumen for å sjå på sakene og ta selfiar. Eg har rett og slett ingen medfødd trong til å sjå husa og bilane til folk drive av stad med elva, saman med bruer og tre og husdyr og rundballar. Men litt vatn har eg iallfall opplevd, nok til mitt bruk. I førstninga av oktober var eg ein tur i Jølster, etter gammalt, og aldri har eg vel sett Jølstravatnet så høgt eller elva Jølstra så mektig. Så eg kunne godt forstå at målaren Astrup bygde tunet sitt såpass høgt oppe i bakken, han ville truleg vere førebudd på at slikt kunne skje og at rabarbraplantene rett og slett kunne fare sin veg med straumen. No ja, vatnet hadde ikkje nådd hytta mi, men naustet låg langt ute i vatnet, noko som ein vel må kunne seie ikkje er meininga med eit vestlandsk naust. Og båten hadde drukna! Dette tok eg rett nok ikkje så tungt, då båten tilhøyrer bror min, og eg aldri har hatt noka stor interesse for han. Men eg sende iallfall eit telegram til bror min med ordlyden: «Ja ja, det var den båten.» Men elles fyrte eg godt i omnen og mintest tidlegare tider då båtar flaut på vatnet og heile tunet ikkje var dekt av sopp. Men tru det eller ei, brått sette det inn eit kortvarig opphaldsvêr, vatnet minka og brått var båten på tørt land att, heilt utan vatn oppi! At det var eit mirakel, er jo mildt sagt. Men – den dagen eg reiste, sette regnet inn att, og no er vel alt som før, vil eg tru. Men for no å avslutte litt positivt, så tenkjer eg at lesarane vil vite å verdsetje desse to før og etter-bilda.