I påska kolliderer den moderne og den gamle tida, noko som gjev ein del rare utslag. For mange er ferie synonymt med det å logge av, ta ein digital reins og leva i augeblikket. På dei gamaldagse påskehyttene kan ein bry seg om elementære ting som å hente vatn, fyre i omnen, følgje med på vêret og poste eit foto på Instagram. Den stille veka har vore ei perfekt tid for å reflektere litt over korleis samfunnet har utvikla seg. Som Jesus brukte å seia: Kva ville Knut Arild gjort?

Kvar har det blitt av brevpostane i alt mylderet?

Da vi var små, fekk vi brevpostar kvar einaste bursdag. Brevpost var eit sikkert kort. Nesten alle barn sette pris å få matchande papir og konvoluttar, med eitt eller anna litt stygt motiv, fint plassert i ei lita mappe.

Men etter kvart som tida har gått, har dette kommunikasjonsverktøyet vorte vanskelegare og vanskelegare å få tak i. Det verkar som om brevpostprodusentane har bukka under for den nye tida og gjeve opp. Det er jo ikkje så rart at folk ikkje skriv brev lenger, når det ikkje finst anstendig brevpapir meir.

Sigrid har i fleire år vore på utkikk etter brevpost utan hell. Sjølv på store bokhandlar i hovudstaden har det vore umogleg å oppdrive. Men av alle byar i landet, kven leverer varene? Jo, det gjer Porsgrunn. Etter mange kvilelause år på leiting, kan Sigrid nå endeleg falle til ro, og fortsetje med nyttårsforsettet om å halde posten i hevd.

Morgondagens historikarar

Bjørnstjerne Bjørnson skreiv frykteleg mange brev, fleire om dagen. Han skreiv faktisk så mange brev at det er umogleg for ein person å rekke å lesa alt i løpet av eit gjennomsnittleg livsløp. Alle desse breva har gjort oppgåva for biografane litt lettare. Men kva skjer med dei som skal skrive biografiane om samtidas store personlegdomar? Folk skriv jo ikkje brev lenger? Får historikarane i 2100 utlevert Facebook-chattane til Erna Solberg? Får dei tilgang til Leif Ove Andsnes sin Digipost? Får vi veta kva Magnus Carlsen søkte etter på finn.no? Får vi Google-historikken til Kristen Gislefoss?