Liker du sosiologi, er polet ein bra stad. Her ein dag, då eg såg på vinflasker på jakt etter den beste, men billigaste, høyrde eg ein fyr kviskre syngande til seg sjølv på andre sida av hylla: «Eg er ikkje full, eg er edru, eg er ikkje full, eg er edru.» Samtidig argumenterte den tilsette i kassa hardt for at ein kunde ikkje trong plastpose til vinflaska; kunden kunne ha flaska i lomma, eller i handa. I det same kom ein kar strenande mot meg, smilande og målretta. «Tørst, stakkar», sukka eg. Men nei, han var ikkje ute etter sprit; han beina bort til ein tilsett som stod og plasserte flasker i ei hylle.

– Hei, sa han. – Eg treng jobb.

– Vel, sa den tilsette. – No er ikkje eg leiar her, så eg avgjer ikkje slikt, men ...

– Det er ikkje eg som treng jobb. Det er kona. Eg henta henne i England i går. Ho har jobba der. Ho jobbar bra. Ho kan mange språk. Litauisk, fransk, tysk ...

Mannen, som eg heretter vil kalle gladlaksen, snakka gebrokkent, men godt nok. Han såg pakistansk ut, eller indisk, eller tamilsk. Bangladeshisk? Kanskje afghansk? Irsk? Tysk? I handa hadde han eit A4-ark.

– Kan kona di norsk? spurde den tilsette, passe blid og høfleg. (Vinmonopolet skårar som du veit alltid skyhøgt på service i alle undersøkingar som finst.)

– Nei, ikkje norsk, nærmast jubla gladlaksen. – Men ho treng ikkje snakke med kundar! Ho kan jobbe bak! Ho treng ikkje sjå kundar!

– No er det ikkje slik det fungerer. Her må alle jobbe overalt.

– Eg har CV!

Gladlaksen vifta med arket sitt mens han kasta blikk ut vindauget, ut på gata. Kanskje kona venta ute? «Er ho like blid som han?» undra eg. «Har ho kunnskap om vin? Liker ho vin?»

– Det beste er uansett at kona di kjem sjølv, sa den tilsette. – Og ho må lære norsk.

– Når ho har lært norsk, får ho jobb?

– No har vi ikkje behov for folk her. Mange jobbar deltid og vil gjerne jobbe meir, så ...

– Du kan ta CV-en?

– Det er nok ingen vits i det, for å vere ærleg.

– Først lære norsk, så komme tilbake!? strålte gladlaksen.

– Ja, det går jo an.

– Tusen takk. Takk. Tusen takk.

Gladlaksen takka fire gonger til mens han gjekk sidelengs ut av butikken, smilande og nikkande. Den tilsette heldt fram med sitt. Sjølv skynda eg meg heim. Eg rydda litt i CV-en min og skreiv ut 50 eksemplar. Eg skal jaggu ikkje gi opp, eg heller.

Dum mamma

Heimen min er full av Donald-blad. Det blir tomt for smør, dopapir, sukker og sokkar, og vi kan leite lenge etter ladarar, men Donald Duck ligg overalt, lurvete og irriterande. Men då eg sklei på eit blad på badegolvet i går kveld, gjekk irritasjonen raskt over i lykke, for bladet var oppslått på konkurransesida: ein namnekonkurranse. Eg elskar å lage namn, og eg har alltid ønskt meg ein gummibåt, så no skulle eg for ein gongs skyld vinne.

Etter ei grublefull natt hadde eg namnet klart: Cheez Doodles-mannen må heite Ost E. Pop.

Det var først då eg sette frimerke på konvolutten, at ein av ungane utbraut: «No er du dum, mamma, som svarer på ein konkurranse i eit blad frå 1987.»