Juletreet er sett på loftet att (på 28. dagen), og julekorta er skumma igjennom. Det verkar som folk har hatt eit gjennomsnittleg år, med stort sett (t)oppturar. Dei om det. No gjeld det å sjå framover, og her er det mange fine kurs å velje mellom. God nytt år frå «the little fat Insideman», som ein viss «president» har begynt å kalle meg på Twitter.

Godt nytt år!

Rapport frå Syden

Eg tilstår: Eg har vore i Syden. Ein stad eg vil tru få av dykk vil forbinde med meg, men kanskje likevel har eit slags forhold til. Eg hadde ikkje eingong fått hausta juletreet eller opna dei siste julegåvene (mjuke pakkar) før eg fann meg sjølv att i eit flysete, inneklemd mellom to suspekte individ, på veg mot eit to vekers opphald i Syden, utan at eg har ei god forklaring på kvifor.

Som dei fleste vel no veit, skriv eg alltid testamente før eg set meg på eit fly. Testamentet endrar seg til dels dramatisk frå gong til gong, men eg hugsar iallfall alltid på å få det underskrive og stempla av den lett tilbakeståande advokaten min, Joachim Cappelen Damm og den trufaste hunden hans, Anus. Denne gongen skulle det meste av formuen og eigedommane mine gå til niesa mi, Daisy Emilie, på det vilkår at ho ikkje gifta seg med den sleipe skjørte- og lykkejegeren Anton, men eg sørgde også for å tilgodesjå Strømmestiftelsen med nokre slantar.

No vel, eg skal føregripe litt og seie så mykje som at det ikkje blei nokon arv å dele ut denne gongen heller. Eg overlevde både turen, returen, oppturen og nedturen, om enn med eit noko nedslite hjarte og nervar som du knapt nok får vrakpant for.

Men for no å gjere ei lang historie litt kortare: I Syden var det ganske kaldt, så badelivet freista ikkje. Heller ikkje solsenglivet. Men dei hadde relativt brukbare cocktailar og (faktisk) fiskerettar, og elles var det mykje opp til ein sjølv å finne fram til den rette Syden-stemninga.