I desse dystre juletider er det godt å ha katt. Ikkje at eg har katt, men eg har naboar som har katt, og slik ein låner kvitløk og ketsjup, blir det ein del kattelån. (Ikkje at ein går på døra og spør: «Unnskyld, eg står og lagar mat, og eg er tom for katt. Har du litt katt eg kan låne?» Dette kan nemleg føre til forvirring, då «katt» har omtrent same uttale som «kaht», som enkelte tygg, sjølv om det er forbode. Men nok om det. Eg må henge i, for eg skal på årets julebord nr. 23.)) Nei, det er heller slik at katten låner meg. Han kjem pilande idet eg låser opp ytterdøra; han frys, og eg luktar buffé, det vil seie ei blanding av julethai, juleindisk og juletapas. Vel inne set katten seg framfor meg, same kor eg går, og stirar på meg. Det er koseleg. Og i går oppdaga eg at yndlingsnabokatten min kan snakke.

– Er du svolten? spurde eg, smørblid, slik ein skal vere når ein snakkar til dyr og barn.

– Mja, svarte han.

– Jøss. Det høyrdest ut som om du sa «ja», og ikkje berre «mjau». Kan du snakke?

– Ja, mjaua han, og no sa blikket: «Du er ikkje den skarpaste kniven i skuffa, men du veit at eg ute etter mat, ikkje prat.»

Så eg opna kattematskuffa, og katten hoppa opp på kjøkkenbenken, slik at vi lettare kunne sjå kvarandre inn i auga.

– Vil du ha kalkun eller tunfisk? spurde eg.

Han svarte ikkje.

– Kanskje du berre kan svare på ja- og nei-spørsmål?

– Mja, sa han.

– Kult. Vil du ha tunfisk?

Han såg innstendig på meg, og så rista han på hovudet.

– Kalkun?

– Ja, kom det resolutt.

Så då fekk han kalkun. På golvet, vel å merke.

– Vil du ha vatn? sa eg.

– Mja, sa han, og eg gav han vatn i ei teit juleskål.

– Kva synest du om jula? spurde eg. – Bør ho avviklast?

– Ja.

– Kanskje eg berre skal stikke av? Til Syden?

– Ja, slafsa han, før han sende meg eit blikk som var så klokt at eg straks sette meg ved kjøkkenbordet og gjekk inn på nettet og fann fram nokre flybillettbestillingssider.

– Korfor har eg ikkje tenkt på det før? flirte eg, litt stressa.

Han såg på meg, tagal. Spørsmålet var trass alt retorisk.

– Er dette lurt? sa eg. – Har eg råd?

– Ja, sa han, og så forlét han fatet og hoppa opp på bordet og stakk snuten borti ein tast, og med det var turen bestilt.

Eg begynte å pakke, katten sov, og så heiv eg han ut.

Det er godt det ikkje er eg som må finne nokon som kan passe han i ferien.