Det har vore val i Noreg, og for boklækjaren er det naturleg å spørja lesarane: Gjekk det etter boka? Sjølv saumfór eg partiprogramma for å finna partiet som kunne garantere betre bøker dei neste fire åra, men det var skralt med lovnader i den leia. Kor som er: Eg fekk røysta, og om eg synest det gjekk etter boka, får vera boklækjarens løyndom og lesaranes nyfikne.

Noko som definitivt ikkje gjekk etter boka, var oppgåve 1303. Berre 13 innsendarar kom med ei løysing eg kan godta, og det er ny botnrekord i mi tid her i bokhjørnet. Truls Johan Horsberg Hoff kallar oppgåva «en oldenborre i jakkeermet», men eg er no ganske trygg på at mange av dei faste oppgåveløysarane har lese løysingsboka, og at de nok skal finne på ei truverdig unnskyldning for ikkje å ha kome fram til rett svar.

Ein som slett ikkje treng å leita etter noko unnskyldning, er Skeisebibliotekaren i LASK. Han skriv: «Salte meg! Lite er så deilig som å snu Dag og Tid, bla om, lese ukens oppgave og vite at dette har jeg lest! Dette VET jeg at jeg har lest! Satset alt på Vaclav Havel og Alice Munro. Skummet lister over bøker utgitt i 2013, og der! Visste det. «Somme gode ting er tre», ja, som en trilogi for eksempel, og bok nummer tre i det som populært blir kalt trilogien om Gutten, boken som heter Menneskets hjerte av Jón Kalman Stefánsson. En fantastisk historie, og takket være at du, Medikus, valgte siste setning i dette lange kapittelet XX, fikk jeg en frydefull gjenlesning av hele kapittelet, der Bjarni på Nes og Andrea blir ført sammen.»

Ja, det var sjølvaste Jón Kalman Stefánsson me skulle fram til denne gongen. Han er ein forfattar som vert samanlikna med både Halldór Laxness og Knut Hamsun, noko eg ikkje finn heilt rivgale. Stefánsson er ein svært innsiktsfull forfattar, og når han kombinerer djup kjennskap til mennesket med ei sjeldan formuleringsevne, vert det litteratur av ypparste klasse. Eit godt døme er kapittel III i Menneskets hjerte: «Har du bestemt deg for om du er levende eller død? spør hun, denne kvinnen eller jenta. Hun har rødt hår, de døde er rødhårede. Jeg vet ikke, sier han, jeg er ikke sikker på om jeg greier å kjenne forskjellen, og jeg er heller ikke sikker på at den er så stor. Jeg skal kysse deg, sier hun, da kan du kjenne forskjellen, hvis du ikke føler et kyss, er du ganske sikkert død. Hun kommer helt bort til ham og bøyer seg over ham, hun er så rødhåret at det nesten ikke kan være sant, og leppene hennes er varme, de er myke. Hvor er livet om ikke i et kyss?»

Det finst folk som ikkje driv jordbruk, men som like fullt skal plassere det heile i båsar. Eg såg eit intervju med Jón Kalman Stefánsson der han vart spurd om kva han syntest om merkelappen «magisk realisme». Han svara: «Det einaste eg vil, er å blanda poesi og prosa i romanform. Eg har aldri tenkt på kva det kallast, det er ikkje mitt bord. For mi skyld kan ein kalla det Real Madrid.»

Dei få som fann fram til korrekt svar på Klok på bok 1303, var: Skeisebibliotekaren i LASK, Tove Knutsen og Idar Lind, Gunn Bull-Berg, Per Trygve Karstensen, Bjørn Myrvang, Vigdis Hegna Myrvang, Berit Bergseng Sætha, Eli Hegna, Inger Margrethe Berge, Petter Kristensen, Nils Farstad, Olav Molven og Tvillingene. Denne gongen vart Petter Kristensen trekt ut som bokvinnar. Gratulerer!

Klok på bok 1305

Alt var ufullkomment, men ikke håpløst. Samtiden var bare et mellomstadium, mennesket et provisorium. Hvert resultat et mellomresultat. Alt var midlertidig. Som Hans pleide å si: Til sist er det været som har rett, ikke prognosen.

Sitatet er frå side 210 i ei bok som i Noreg kom ut i slangen sitt år. Forfattaren er frå ein hansaby, og ho er fødd same året som ein svensk forfattar frå Västerbotten fekk Nordisk råds litteraturpris. Det er noko langt i tittelen på boka. Send namn på forfattar og verk til klok@dagogtid.no. Svarfristen er til og med 22. september.

MEDIKUS LIBRI