Nordiske matskattar, del 8

I Innsida si faste og framleis ikkje subsidierte spalte om den ekte norske maten, har turen denne gongen kome til den norske raude safta.

Medan andre land stort sett serverer gul saft, har me knytt oss svært nær til den raude safta; gjerne rips eller bringebær.

Går ein tjue-tretti år attende i tid, var det knapt ein bursdag eller eit festleg lag utan raud saft. Brus var noko som ikkje kunne kjøpast i tre–fireliters plastflasker til nokre få kroner. Det var dyrt, og helst noko eliten helte i seg. Raud saft, derimot, var nordmannens drykk.

I våre dagar finn ein stort sett raud saft i helsevesenet. Ein eller annan har gjort ein god jobb med å få innført at der folk skal handsamast av helsepersonell, må det vera raud saft.

Innsida helsar den raude safta med eit dikt.

SAFT

Av tidl. kokkelærling ved Mælands Hotel i Granvin, Ivar Nimme

Kelner, eit glas,

no er eg tyrst

fyll opp, min ven

ein dobbel ein fyrst.

Kona gjekk frå meg

aksjar gjekk ned,

gje meg ein tår,

eg treng faktisk det.

Det hastar, min mann,

eg treng sårt til litt kraft,

rips eller solbær,

eit stort glas med saft.

Saft, saft

Slik eg fekk av ho mor,

Saft, saft

Det beste på jord,

Saft, saft

Rein, raud og fin

Saft, saft

Men ha oppi litt gin.