Snart er det 17. mai, og det å vera norsk vert feira. Er du stolt av å vera norsk? Er det å vera nordmann noko du gjerne og ofte legg vekt på, når du møter folk som ikkje er så heldige at dei er norske eller når du er i utlandet: «Hello, I am from Norway»?

Noreg er eit fint, fritt og trygt land. Naturen vår er strålande. Me har reinsdyr, midnattssol og nordlys. Bunad og 17. mai med barnetog.

Me deler ut fredspris og vil gjerne gjera verda til ein betre klode å leva på. Me er sanneleg blant dei beste folkeslaga.

Å koma frå Noreg er noko me trygt kan utbasunera med rak rygg.

Eg seier ikkje at me er sjølvgode og arrogante, når me reiser omkring.

For me er på same tid både blant dei beste og klare over at me kjem frå eit lite land langt mot nord.

Likevel har me ei aldri så lita forventning om at det skal bety noko, når me fortel at «her står det jammen ein vaskeekte nordmann framfor deg, kjære utlending».

Me har eit håp om at det skal koma ein positiv respons, opna seg nokre dører, anerkjennande nikk eller respekt, når det går opp for folk der ute at det er nordmenn blant dei.

Det står ein triveleg mann med ryggsekk og eit dumt smil ute i verda og reknar med at det å vera norsk er noko som skal slå an.

Nokre gonger gjer det naturlegvis det, men av og til blir det tomme blikk, når eg seier at: «I came from Norway».

Det er rett og slett avgrensa kva fem millionar menneske kan klara.

Likevel dreg me optimistiske ut i verda for å skapa fred eller visa fattigfolk korleis dei skal koma seg opp og fram.

Fordi me er frå Noreg.

«I am from Norway, you know, Solskjær and Ibsen and Bent Skammelsrud». Eg brukar det sjølv, eg.

Viss eg er ein stad der det kanskje ikkje er flust med folk frå skikkelege land, passar eg naturlegvis på å fortelja at i mangel på andre med sterk karakter og usjølvisk innsatsvilje, står det ein nordmann her, klar til å bidra.

Eller i ei knipe kan det vera lurt å flagga kvar ein er i frå.

I Amerika køyrde eg ein gong litt for fort. Dei har umåteleg låge fartsgrenser til å ha så fine vegar. Uansett så dukka det opp ein stor flott bil med blålys i spegelen min, og det var «step out of the car, please».

Eg retta meg opp i ryggen og sa «I am from Norway».

Han såg berre dumt på meg og stakk til meg ei bot på 300 dollar.

Sannsynlegvis trudde han Norway var ei lita grend med dustar i nabostaten. Lite å henta var det iallfall.

Men då eg køyrde for fort i Irland, gjekk det betre. Etter ein lang dag på små tronge vegar, dukka det opp eit kort fint stykke veg med fire felt. Og eg fekk endeleg blåst ut litt damp.

Etter berre nokre få minutt på den fine vegen kom det blålys i spegelen.

Ein politimann kom fram til bilen. Eg prøvde meg igjen: «Hellos, we are from Norway». Mottakinga var ei heilt anna.

«I have a colleague at the station. He has a wife from Norway. I think he will be very disappointed if I gave you a speeding ticket. Have a good day, sir.»

Nordmenn, veit du. Verda elskar oss.