Julekonsertturneen i år har vel gått både slik og slik. Deltakarane har i år som i fjor vore: Innsidemannen (trøorgel, song og kazoo) og Konrad (althorn, dombjøller og song).

Repertoaret har også stort sett vore det same som i fjor, sidan det til ein viss grad fungerte, iallfall på små og avsides plassar. Altså:

«O Helga natt»

«Nå er det jul igjen»

«Mitt hjerte alltid vanker»

«White Christmas»

«Vi må finne skjegget»

«Jeg så mamma kysse nissen»

«Joleklokker yver jordi»

«Å ver hjå meg»

«Dido’s Lament»

Og til slutt la Grande Finale: «Reven rasker over isen»

Men det må også seiast at saknet av Mia Hundvin på trombone var påtakeleg. Så mang ein kveld etter at konserten var over og folk var gått heim, ei oppleving rikare, så sat Konrad og eg på pensjonatrommet med kvar vår kopp irsk brennevin og mintest. Då gjekk samtalen gjerne om lag slik:

– Tenk om Mia hadde vore her no.

– Ja, det kunne ha vore litt hyggeleg.

– Lurer på kva ho driv med for tida.

– Ho driv iallfall garantert ikkje med julekonsertar, slik som visse andre.

Osv.

No ja. Ein kan ikkje alltid basere livet på fordoms handballstjerner, livet må på sett og vis gå vidare. Og det viktigaste er at vi har bringa mykje juleglede ut til folk. Og vi har fått til dels gode tilbakemeldingar av typen «Dette var ikkje det verste vi har høyrt» og «Det var ein del bra innimellom» og «Særleg kom dombjøllene til sin rett under ’Mitt hjerte alltid vanker’».

Så alt i alt kan vi kjenne oss fornøgde, og om helsa held og kolesterolen held seg på eit forsvarleg nivå, er det gode sjansar for at de kan få oppleve oss også neste år.