I kunstmuseet Emma i Esbo kunne vi nyte ei stor utstilling av verka til Meret Oppenheim (1913–1985). Ho kom frå Sveits, men drog til Paris 17 år gammal for å gå på kunstskule. Der hamna ho i miljøet rundt surrealistar som Max Ernst, Luis Buñuel og André Breton, og ho stod modell for den amerikanske fotografen og målaren Man Ray. Ho blei snart sjølv eit sentralt namn i kunstverda og laga måleri, objektkunst – her er utan tvil «pelskoppen» den mest kjende – og svært spesielle klede og teaterkostyme. Og ho skreiv dikt og andre tekstar. Her er ein av dei, som eg plutseleg kom på at eg hadde liggjande:

Engene og skogen

Engene og skogen er snart ikkje lenger synlege, skodda gøymer åkrane der gløymde avlingar lar aksa sine falle. Nattsola legg seg på ei honningfarga sky. Skjeletthanda hennar heng ned, og gjennom fingrane flyt bølgjene frå skuggane. I skogkanten ber ein forvilla jeger hjorten om eit glas vatn. Alt er så stilt.

Og her er noko av det ho elles har gjort. Og så gløymer du ikkje Meret Oppenheim med det første.