Då var «ferien» over – dette årlege attributtet der folk som har ungar i alderen 9–16, plutseleg skal ha ansvar for dei døgnet rundt, og ikkje berre i to eller ti dagar, men 56 dagar i strekk. Styresmaktene meiner nemleg at lærarane fortener åtte veker fri etter ein månad full av strevsame sommaravslutningar og kosetimar, og dei meiner at foreldra bør bli betre kjende med ungane sine. Samtidig gir ikkje arbeidsgivarar flest meir enn to-tre veker fri i juli, og dei fem ferievekene ein får per år, må òg dekke pålagde haust-, vinter-, jule- og påskeferiar. (Ungane går som kjent på skule berre 190 dagar i året.)

Som vi seier til ungane når dei blir sure fordi dei ikkje får endå ein is eller telefon: Livet er hardt, med skatt, gjødsel, vêr, politikarar, bygdedyr, galopperande ølprisar og skular som står tomme halve året.

La oss seie at du har tre villbassar på 9, 11 og 13 år og ikkje er rik. Kva gjer du i vekene dei har fri, men ikkje du? Vel eitt svar:

A) Seier opp jobben og blir lausarbeidar, slik at du kan bade om dagen og jobbe om natta eller berre la vere å jobbe og bli fattig

B) Lar ungane gå heime aleine og ta livet av kvarandre, helst berre med leikevåpen eller virtuelt

C) Sender ungane til besteforeldre e.l., enten dei involverte partane vil eller ikkje

D) Plasserer ungane på eit kjøpesenter e.l. mens ein jobbar så korte dagar som mogleg

E) Lærer ungane å vere til nytte og tene pengar ved å pante flasker, spele trekkspel, selje brukte klede og leikar e.l.

F) Ein kombinasjon av alternativa over

Svarte du F, eller kanskje E, D, C, B ellar A? Då kan du melde deg inn i «Ferie»klubb1. Alle som melder seg inn, blir med i trekninga av ein lærarstudent som flyttar inn i seks valfrie veker sommaren 2019, og alle får tilsendt eit sett øyreproppar og sjølvhjelpsboka Ver glad i den fasen du har.

Hoppe, sa mora

Men det var ein fin sommar. Det er ikkje det. Sjølv dei kvite blei brune; senebetennelsen som kom under trippelarbeidet før «ferien», er lækt; VM-ane var morosame; eit og anna lag vann Norway Cup; festivalane var bra; folk gifta seg; det var sal; nye isar og ølprodusentar valsa inn; talet på sommarfestar er så høgt at den siste går av stabelen i oktober, helga før første julebord; det blei klint; alle har opplevd eitkvart; alle har lært noko nytt.

Noko av det enkelte av oss har lært i «ferien», er korfor musikken – særleg bassen – er ekstremt høg i trampolineparkar, der ungane blant anna kan gå på såkalla summer camp:

Musikken er ikkje vilt høg fordi ungane liker det. Dei hoppar rundt uansett. Musikken er ubehageleg høg fordi foreldre som sit på sidelinja og prøver å arbeide, skrive viktige e-brev eller finne eit haustferiereisemål mens ungane hoppar, ikkje skal høyre dei skrike i smerte når dei slår eit kne opp i nasen eller landar på ræva utanfor ei trampoline i eit forsøk på å ta dobbel salto.

Foreldra skal òg sleppe å høyre hundre ungar gaule «Mamma!» og «Sjå på meg!», og vi skal ikkje greie å skilje mellom gråt og latter. Vi skal berre høyre eit einaste jamt hyl bak hylinga til Rihanna, Drake, Sia og dei andre hitlisteryttarane, og elles lære oss å sette pris på at det er litt mindre støyande heime.