Her ein dag jogga eg, vanvittig nok, langs ei fager, gråbrun storbyelv i eit industriområde (der få kunne sjå meg jogge), då eg fekk auge på to menn som dytta ein sofa nedover skråninga, ned mot elva. Dette gav meg grunn til å stanse, sveitt og tungpusta. Er det noko som er meir ergreleg enn folk som køyrer på raudt eller breiar seg i rulletrappa, så er det folk som slenger frå seg kvitevarer og møblar på fortau og i grøfter.

– Må de? utbraut eg. – Må de hive sofaen i elva? Kan de ikkje gi han til Fretex?

– Han er øydelagd, ropte den eine fyren opp. Fretex vil ikkje ha øydelagde ting.

– Men så køyr han til ein gjenbruksstasjon, ropte eg.

– Kor? ropte den andre. – Kan du fortelje meg kor?

Han verka hissig. Som om det var min feil at han ikkje veit kor gjenbruksstasjonane ligg.

– Her og der, sa eg og peika hit og dit. – Både i aust og i vest.

– Det er for seint no, sa den første. – Vi får ikkje greia opp igjen no.

Dei sleppte sofaen og kom mot meg. Dei likna mafiaen.

Eg, som hadde tenkt å rope «miljøsvin» eller «eg ringer miljøetaten», utbasunerte eit slags «iik», og så spurta eg heim.

Dette er framtid

Ofte går eg forbi ein tag – vi kan ikkje akkurat kalle det ein piece, det vil seie eit meisterverk – med tre ord og eit litt uklart klokkeslett, og eg undrar: Handlar det om bustadkompleksa som skyt opp som rakettar rundt oss? Handlar det om alle dei fordømde passorda ein treng? Handlar det om tigging? Rus? Russ? Vêret? Klimaet?

Her ein dag tok eg bilete av veggen, som om eg ikkje ser han ofte nok. Idet eg stod der med telefonen framfor synet, ropte ein forbipasserande:

– Du tar vel ikkje bilde av det der fordi du synest det er fint.

– Nei, sjølvsagt ikkje, sa eg, litt flau.

– Korfor tar du bilete av det, då?

– Æh … Nei ... Eg syntest det er interessant?

– Herregud, nærmast spytta han.

Og så strena han vidare, inn i framtida.

Sjukt nok var klokka nesten kvart på.