Tradisjonsrike Bygdin har vakna til liv
Heilt i byrjinga av Valdresflya frå sør ligg Bygdin. Sjøen, der ein kan sigla med den over 100 år gamle M/S «Bitihorn» heilt til Eidsbugarden, er kjend. Likeins det raude klassiske fjellhotellet, Bygdin Høgfjellshotell. Nyleg fekk hotellet, som har soga si attende til 1897, ny eigar. Tor Oxhovd Svalesen, mor og far og dei to brørne hans er dei nye drivarane.
Dei har fått sving på sakene utan å endra vesentleg på det historiske interiøret. Dei har rett og slett berre fylt opp med god lokalmat og smilande Valdres-service. På éin, to, tre var Bygdin eit mål for skituristar i påskefjellet som ville ha grilla fjellgris, lokalt øl og pølsene til kokken Remo Svendsen frå Beito.
Innsida var innom heile fire gonger. Sjølv om det var kjølig i fjellet i år, varma det godt i solkroken utanfor den raude hotellet 1065 moh.
Fjellheimen er populær som aldri før. For dei som tek seg ein tur, er det inspirerande å finna stader som Bygdin Høgfjellshotell. Her er det ikkje minimalistisk oppussa eller italienske fliser på toalettet. Fleire av romma er utan dusj, men ingen utan ei utruleg utsikt til fjellheimen.
Menyen har ikkje 17 rettar à la carte, men nokre få lokale og heimelaga variantar. No og då kjem ein tilsett rundt med rykande fersk bakst.
Det er som Arne Brimi alltid seier: «Så lenge maten er god og stemninga fin, treng ein ikkje kvit duk eller ein fancy dass for å trivast.»
Trillekoffertfolket
Innsida høyrer til dei som ikkje trillar koffert i tide og utide. Våre reiser går naturlegvis med skreppe, skrin eller ein vadmålspose. Kva folk pakkar i, skal ein naturlegvis ikkje bry seg altfor mykje med. Det er då ei privatsak. Men denne gongen lyt me seia ifrå om all denne trillinga, som byrjar å gå mange på nervane. Det skal trillast inn og ut overalt, der det er plass og der det er trongt. Kva skjedde med bering? Ein god ryggsekk, ein idrettsbag eller ei skulderveske. Me trur ikkje denne trillinga er særleg bra for folkehelsa. Det vert fort svake musklar og dårleg immunforsvar av slikt.
Dessutan tek det opp mykje plass. Trillefolket viser generelt litt for lite omsyn til andre farande folk, vert det hevda frå informert hald i gravegruppa til Innsida. Denne gongen har me til og med fotografisk prov for standpunktet vårt. Ber veska di og kom i form.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Heilt i byrjinga av Valdresflya frå sør ligg Bygdin. Sjøen, der ein kan sigla med den over 100 år gamle M/S «Bitihorn» heilt til Eidsbugarden, er kjend. Likeins det raude klassiske fjellhotellet, Bygdin Høgfjellshotell. Nyleg fekk hotellet, som har soga si attende til 1897, ny eigar. Tor Oxhovd Svalesen, mor og far og dei to brørne hans er dei nye drivarane.
Dei har fått sving på sakene utan å endra vesentleg på det historiske interiøret. Dei har rett og slett berre fylt opp med god lokalmat og smilande Valdres-service. På éin, to, tre var Bygdin eit mål for skituristar i påskefjellet som ville ha grilla fjellgris, lokalt øl og pølsene til kokken Remo Svendsen frå Beito.
Innsida var innom heile fire gonger. Sjølv om det var kjølig i fjellet i år, varma det godt i solkroken utanfor den raude hotellet 1065 moh.
Fjellheimen er populær som aldri før. For dei som tek seg ein tur, er det inspirerande å finna stader som Bygdin Høgfjellshotell. Her er det ikkje minimalistisk oppussa eller italienske fliser på toalettet. Fleire av romma er utan dusj, men ingen utan ei utruleg utsikt til fjellheimen.
Menyen har ikkje 17 rettar à la carte, men nokre få lokale og heimelaga variantar. No og då kjem ein tilsett rundt med rykande fersk bakst.
Det er som Arne Brimi alltid seier: «Så lenge maten er god og stemninga fin, treng ein ikkje kvit duk eller ein fancy dass for å trivast.»
Trillekoffertfolket
Innsida høyrer til dei som ikkje trillar koffert i tide og utide. Våre reiser går naturlegvis med skreppe, skrin eller ein vadmålspose. Kva folk pakkar i, skal ein naturlegvis ikkje bry seg altfor mykje med. Det er då ei privatsak. Men denne gongen lyt me seia ifrå om all denne trillinga, som byrjar å gå mange på nervane. Det skal trillast inn og ut overalt, der det er plass og der det er trongt. Kva skjedde med bering? Ein god ryggsekk, ein idrettsbag eller ei skulderveske. Me trur ikkje denne trillinga er særleg bra for folkehelsa. Det vert fort svake musklar og dårleg immunforsvar av slikt.
Dessutan tek det opp mykje plass. Trillefolket viser generelt litt for lite omsyn til andre farande folk, vert det hevda frå informert hald i gravegruppa til Innsida. Denne gongen har me til og med fotografisk prov for standpunktet vårt. Ber veska di og kom i form.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.