Å lære seg teksten utanåt – framleis har vi høyrt om slike som kunne deklamera heile «Terje Vigen», 43 strofer, utan å kika i boka. Ove Røsbak, meiner eg, les ofte opp dikta sine utan å bruke manus. Og visesongarane våre, dei må kunne det.

Kva gjer ein tekst lett å hugsa? At linene går på rim, sjølvsagt. Underteikna, som ikkje kan so mykje utanboks, har eitt unntak, frå den tida han meistra tre grep på gitaren: «Maren i Myra» av trøndervisediktaren Alv Schiefloe (1873–1951), her sitert etter Den første store viseboka, som var grøn i bindet (red. Thorbjørn Egner m.fl., 1955). Visa går i G-dur, komponist er ikkje oppgjeven.

Teksten er stramt sett opp, historia er kronologisk fortald, rima sit perfekt – iblant med uventa eleganse: «ordnet galant/ neri jorda forsvandt». Mannlege rim ved lineslutt, kvinnelege ved innrim i tredje linje: «Og Maren hu mista ei tåre på kista».

Denne tåra er varsla i første strofe, der Maren steller til likferd «i ansiktets sved». Historia er fortald på ein innful måte: Enkas sorg får ei vending i sluttstrofa, der ho for lengst har forelska seg i kistesnikkaren. Han som stod som nummer 2 i friarkøen får lang nase, men vert avvist på ein danna måte: «så du er nok kommet for sent».

Forteljinga om ekteparet Lars og Maren vert forvandla frå truskuld til røyndom i løpet av fem strofer. Når presten syner seg i midtstrofa, får Maren høve til å lyga om kor høgt ho saknar den døde ektemannen. Denne eine strofa var den underteikna hadde gløymt, i den plutselege memoreringa av teksten.

Ein kunne spørja: Ville visa vore meir elegant utan strofe 3? Var det naudsynt å understreka Marens narrespel? Når vi alt veit det er «med mye besvær» ho gret på kista.

JAN ERIK VOLD