Annabelle Despard, fødd i 1943, busett i Kristiansand, debuterte som poet i ein alder av 52 – ho skriv vaksne dikt, men dei er ikkje gamle i tone. Ho vart enke for fem år sidan, førre samling var dedisert til den avdøde mannen hennar. Vaksne poetar av hennar slag har vi få av i Noreg, Annie Riis er éin, Magli Elster på hennar gamle dagar ein annan. Eg har sagt det før: Annabelle Despard er som ein spegelvend Cecilie Løveid. Der Despard ser tilværet med utgangpunkt i endestasjonen, tok Løveid energisk fatt med 17-åringens livsoverskot.

Våren er en gammel mann (2017) er den sjette diktboka hennar (på norsk, dertil finst éi på engelsk). Ho gjev, i fem avdelingar, dikt frå barndom fram til enkestand – sjølvbiografisk, tenkjer ein seg, utan at dette blir påtrengjande: «Å ha sin mor i fem år/ er ikke alle forunt». «Min første skilsmisse fant sted/ da jeg var syv. Min far og jeg/ ble skilt». «Jeg kom til en sentralfyrt leilighet/ i Oscarsgate fire og førr.». «Min tante (…) hadde en bred seng med vevde tepper/ Det hendte jeg fikk sove der/ Hun la en varm hånd på magen min/ og alt det vonde ble borte».

Sluttavdelinga «Enker og andre engler» gir samlinga tyngde, der den avdøde vert teikna – her i lynnedslaget som forelskinga gjev: «Et vertikalt lyn, fra issen/ gjennom ryggraden ut ved tærne/ Hånden din dirret, du var heller ikke jordet». Her det siste åndedrettet hans: «Jeg hører alle lyder: fuglesang/ en taxi utenfor og skritt på gangen/ Jeg lytter bare til én lyd// Du puster. Så puster du ikke».

Og ho sender mannen sin opp på ørneryggen. Poetens siste kvite prikk i diktet er barnet som skal døypast, sett frå posisjonen til ørneryggen. Ein annan stad heiter det: «En enslig enke går alene/ Ingen plystrer etter henne/ Hun plystrer fredelig for seg selv».

Jan Erik Vold