Berre sjå – no
Foto: Jil Yngland / NTB
Hendene møter gjenskinnet
av rosa ansikt
frå spegelvindu, og gatene
leier meg frå morgonen. Plaskar
inntil regnet
i den kvite lufta. Håret
er raudt
og stjernene er vatn
i ein engels auge
Hendene møter gjenskinnet
av rosa ansikt
frå spegelvindu, og gatene
leier meg frå morgonen. Plaskar
inntil regnet
i den kvite lufta. Håret
er raudt
og stjernene er vatn
i ein engels auge
Maskene kan vere så lyseblå eller blomstrete dei vil, det vi ser er augene. Det er dei som er ansiktet no, berre sjå.
Vi på felles folketransport ser mindre på småskjermen no. Ikkje berre fordi brillene doggar. Det kan bli for mykje med nyheiter støtt, og alt som veltar inn gjennom ei knøttlita rute. Inga maske held all verden ute, enten det er smittetal eller stemmetal. For mykje sjøl med dei små klikkesmila til småskjermbruk, degraderte til ei gul kule med ein strek med bøyg i begge endar og påpøsa hjarte og anna stæsh som ei anna pølse med alt. Stand in-smil, når vi vil ha originalen.
Men ikkje mykje heildekkande solbriller å sjå no, med hausten og maska som kom på oss. Det vi blir mint om, er kva som skjer i augene no, når ikkje munnen har hevd på merksemda, ikkje lenger er magneten for blikket: Det er også i augene vi ser kor trøytt eit menneske er, eller stressa – eller likeglad, sjølsagt. I alt dette har vi til samanlikning gåande eit maskelaust døme på når smilet manglar både oppe og nede, Vestens mest dominerande og mest kameraettersøkte tryne, ein trumpete og utgått geip som ikkje vil.
På bussen no, når alle levande munnar er dekte til, er det augene som rår, utan konkurranse. Opp der er det berre dei gode smila, dei som løfter seg over maskekanten, som når. Ingen ting er vel som eit godt, godt augesmil, eller?
Engel med vatn i augene heitte første diktsamlinga til Jon Fosse. Og Auge i vind ei seinare. Augun vassflyg, sa mor mi, når vinden var kvass. Fosse i fortetta utgåve, det. Ho nemnde ikkje venger. Men englar finst, du kjenner dei att på blikket. Idet eg skriv det, ser eg plutseleg – for meg – det reine og usminka ansiktet til ei nonne. Og ved sida av ho, det omhyggeleg sminka ansiktet til ei ung kvinne med hijab. Eller tørkle, som mor mi ville sagt. Same innramminga, same ovalen med to tydelege, nydelege auge i. Og frå kvart eit menneskeauge flyg det vatn rett som det er. Fell det tårer. Fell det sjel i dropeform, av godheit, nysgjerrigheit, moro. (Skjel frå auge, derimot ...) Ingen taper på å felle litt sjel, bli sett litt i sjela. Og ved maskefall, når desse tider er fortider, og maskene har vist oss augene på folk meir enn lenge nok, då skal vi sjå på sjelsettande tider. For frå no av er det i augene det skjer, kik inn i nokon, så får du sjå. Og la sjøl ditt smil lyse over oss, så får vi sjå. Maskering kan bli å kaste maska. Skal du sjå.
Tove Bakke
Tove Bakke er gjendiktar og omsetjar.
Sjå diktet til Jon Fosse på baksida.
Jon Fosse
Frå Engel med vatn i augene, Samlaget 1986
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Maskene kan vere så lyseblå eller blomstrete dei vil, det vi ser er augene. Det er dei som er ansiktet no, berre sjå.
Vi på felles folketransport ser mindre på småskjermen no. Ikkje berre fordi brillene doggar. Det kan bli for mykje med nyheiter støtt, og alt som veltar inn gjennom ei knøttlita rute. Inga maske held all verden ute, enten det er smittetal eller stemmetal. For mykje sjøl med dei små klikkesmila til småskjermbruk, degraderte til ei gul kule med ein strek med bøyg i begge endar og påpøsa hjarte og anna stæsh som ei anna pølse med alt. Stand in-smil, når vi vil ha originalen.
Men ikkje mykje heildekkande solbriller å sjå no, med hausten og maska som kom på oss. Det vi blir mint om, er kva som skjer i augene no, når ikkje munnen har hevd på merksemda, ikkje lenger er magneten for blikket: Det er også i augene vi ser kor trøytt eit menneske er, eller stressa – eller likeglad, sjølsagt. I alt dette har vi til samanlikning gåande eit maskelaust døme på når smilet manglar både oppe og nede, Vestens mest dominerande og mest kameraettersøkte tryne, ein trumpete og utgått geip som ikkje vil.
På bussen no, når alle levande munnar er dekte til, er det augene som rår, utan konkurranse. Opp der er det berre dei gode smila, dei som løfter seg over maskekanten, som når. Ingen ting er vel som eit godt, godt augesmil, eller?
Engel med vatn i augene heitte første diktsamlinga til Jon Fosse. Og Auge i vind ei seinare. Augun vassflyg, sa mor mi, når vinden var kvass. Fosse i fortetta utgåve, det. Ho nemnde ikkje venger. Men englar finst, du kjenner dei att på blikket. Idet eg skriv det, ser eg plutseleg – for meg – det reine og usminka ansiktet til ei nonne. Og ved sida av ho, det omhyggeleg sminka ansiktet til ei ung kvinne med hijab. Eller tørkle, som mor mi ville sagt. Same innramminga, same ovalen med to tydelege, nydelege auge i. Og frå kvart eit menneskeauge flyg det vatn rett som det er. Fell det tårer. Fell det sjel i dropeform, av godheit, nysgjerrigheit, moro. (Skjel frå auge, derimot ...) Ingen taper på å felle litt sjel, bli sett litt i sjela. Og ved maskefall, når desse tider er fortider, og maskene har vist oss augene på folk meir enn lenge nok, då skal vi sjå på sjelsettande tider. For frå no av er det i augene det skjer, kik inn i nokon, så får du sjå. Og la sjøl ditt smil lyse over oss, så får vi sjå. Maskering kan bli å kaste maska. Skal du sjå.
Tove Bakke
Tove Bakke er gjendiktar og omsetjar.
Sjå diktet til Jon Fosse på baksida.
Jon Fosse
Frå Engel med vatn i augene, Samlaget 1986
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.