Dette diktet blei skrive for seksti år sidan og stod på trykk i boka Marimesse, debutboka til Astrid Krog Halse (1914–2007), utgjeven på Noregs Boklag i 1961.

Ein tittel som «Vegen åt deg» ber mest bod om å vere ei varm kjærleikserklæring, men ikkje her. Det er eit mørkt drag over diktet som ikkje lèt seg så lett vifte vekk. Råka finst nok ikkje berre i naturen, det er òg andre krefter som trekker og trugar. Dei sterke motstridande kjenslene er med heile vegen.

Dikta i den første samlinga blei til medan ho vaska golv, har ho sagt i eit intervju. Dette var ein moden debutant som nok hadde bore på eitkvart før ho skreiv det ned som dikt på trøndersk meldalsdialekt.

Når ein diktar slik i hugen før ein skriv ned, er rim og gjentakingar viktige verktøy, noko som òg gir godt grunnlag for tonesetting.

Fleire av dikta til Astrid Krog Halse er blitt tonesette av ulike musikarar, og mest kjend er nok folkrockgruppa Gåte, som nådde eit stort publikum tidleg på 2000-talet. I desse dagar er Gåte faktisk ute med eit nytt album, Nord, der dei har sett melodi til endå eit av dikta til Halse, «Sjåaren» (frå Gull over gråstein, 1966), med klar økokritisk valør.

I desse tider kan ein få trong til meir oppløftande ord. I så fall vil eg tilrå det flotte, om enn fromme diktet «Advent», også frå debutsamlinga: «Adventskransen, gammelklokka minner om at dåggån går/ og at onnor tid ska kåmmå, onnor tid åt verda vår.»

Cathrine Strøm

Vegen åt deg –

I kveld går eg dit som eg ikkje skal.

Lyt verme meg no, for natta er kald.

Vegen åt deg går på islagte tjønn.

Eg rissar han opp med blinkande jønn!

Skrik det i berja? Råka er farleg!

Lét det i snara? Trø varleg – varleg –

To er mitt fylgje, dei tek meg i hand.

Ein dreg mot råkar, den ander mot land.

To hend’ held mine, den eine er kald.

Eg gje meg livet og dauden i vald –

Ljøs brinn i glasa. Du ventar meg, du.

Eg er halvveges koma og kan ikkje snu –.

Astrid Krog Halse