Diktet: Steinar Sørlle
Foto via Wikipedia
Ein av våre originale, hemmeleghaldne poetar fylte 80 år i september og døydde i november, Steinar Sørlle frå Stavern – Vestfold var landskapet hans, fotograf var han av yrke, inntil han stod fram som poet med fem diktbøker 1972–1997: Sporene ser deg heiter den første, Lyset under våre drømmer den siste. Dessutan prosa, også for born og ungdom: Hans bok Isnatt (1986) er omsett til sju språk, deriblant i kjempeopplag på tysk, prislønt i Tyskland og Austerrike.
Men i dei fleste norske poesioversyn er Steinar Sørlle fråverande. Dette er grovt urimeleg, for det finst eit einskapleg tema i alle fem samlingane som knyter poesien hans saman: Det å sjå og å verta sett, det å sansa at det kan liggja noko bak det som synest – vi menneske veit ikkje alt om kvarandre: «Om jeg stikker handa/ forsiktig under nakken din/ for å finne ansiktet ditt på ny/ er du der/ og så brått borte». Orfeus og Eurydike vert nemnde i fleire dikt.
Men vi har poetens forvissing om at det vi kallar liv, er eit liv: «Noe så selvfølgelig/ som lukt av sjø og tang…/ og vinden mot alles hud –». Her finst eit samhald som dirrar, men ikkje treng understreking, for «alt dette flyktige varer». I det større perspektivet, likevel ikkje: «Det er bare vi som hele tiden byttes ut.»
I Larvik finst ein promenade som heiter Revstien, der ein har hogge dikttekstar i stein langs strandkanten, norske og utanlandske. Poesiparkens Venner arbeider for kunnskap om dikt. Av Steinar Sørlle har valet falle på «Dette flyktige som varer».
Jan Erik Vold
Dette flyktige som varer
Noe så selvfølgelig
som lukt av sjø og tang. Stå til knes
i grønt strandgras og høre fuglestemmene
fra ungene i fjæra. To kvinner ler
et sted. Noe så selvfølgelig
som at himmelen er dypere
blå. Og at vinden kommer sterkere
mot alles hud.
Hverdagsligheter.
Likevel med et snev av tidløshet,
et snev av grenseløshet
mellom oss på jorda.
Fordi noe så selvfølgelig som blå himmel,
lukt av sjø, glade stemmer,
og vinden mot alles hud –
alt dette flyktige varer.
Det er bare vi som hele tiden byttes ut.
Steinar Sørlle
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Ein av våre originale, hemmeleghaldne poetar fylte 80 år i september og døydde i november, Steinar Sørlle frå Stavern – Vestfold var landskapet hans, fotograf var han av yrke, inntil han stod fram som poet med fem diktbøker 1972–1997: Sporene ser deg heiter den første, Lyset under våre drømmer den siste. Dessutan prosa, også for born og ungdom: Hans bok Isnatt (1986) er omsett til sju språk, deriblant i kjempeopplag på tysk, prislønt i Tyskland og Austerrike.
Men i dei fleste norske poesioversyn er Steinar Sørlle fråverande. Dette er grovt urimeleg, for det finst eit einskapleg tema i alle fem samlingane som knyter poesien hans saman: Det å sjå og å verta sett, det å sansa at det kan liggja noko bak det som synest – vi menneske veit ikkje alt om kvarandre: «Om jeg stikker handa/ forsiktig under nakken din/ for å finne ansiktet ditt på ny/ er du der/ og så brått borte». Orfeus og Eurydike vert nemnde i fleire dikt.
Men vi har poetens forvissing om at det vi kallar liv, er eit liv: «Noe så selvfølgelig/ som lukt av sjø og tang…/ og vinden mot alles hud –». Her finst eit samhald som dirrar, men ikkje treng understreking, for «alt dette flyktige varer». I det større perspektivet, likevel ikkje: «Det er bare vi som hele tiden byttes ut.»
I Larvik finst ein promenade som heiter Revstien, der ein har hogge dikttekstar i stein langs strandkanten, norske og utanlandske. Poesiparkens Venner arbeider for kunnskap om dikt. Av Steinar Sørlle har valet falle på «Dette flyktige som varer».
Jan Erik Vold
Dette flyktige som varer
Noe så selvfølgelig
som lukt av sjø og tang. Stå til knes
i grønt strandgras og høre fuglestemmene
fra ungene i fjæra. To kvinner ler
et sted. Noe så selvfølgelig
som at himmelen er dypere
blå. Og at vinden kommer sterkere
mot alles hud.
Hverdagsligheter.
Likevel med et snev av tidløshet,
et snev av grenseløshet
mellom oss på jorda.
Fordi noe så selvfølgelig som blå himmel,
lukt av sjø, glade stemmer,
og vinden mot alles hud –
alt dette flyktige varer.
Det er bare vi som hele tiden byttes ut.
Steinar Sørlle
Fleire artiklar
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
KrF-leiar Dag Inge Ulstein får ikkje Stortinget med seg på å endre retningslinjene for kjønnsundervisning i skulen.
Thomas Fure / NTB
Utfordrar kjønnsundervisninga
Norske skulebøker kan gjere elevar usikre på kva kjønn dei har, meiner KrF-leiar Dag Inge Ulstein.