Erling Kittelsen (f. 1946) har vore forfattar, omsettar og bidragsytar på så mange verk sidan debuten i 1970 at det vel snart nærmar seg tresifra. Alt i 1992 skreiv Einar Økland om dei (den gong) 18 bøkene: «[d]ei har grodd ihop til eitt litterært verk. Endå det er eit kunstprodukt, eit intellektuelt arbeid, har det preg av å vere eit naturfenomen. Slik gjer det også sterkast inntrykk. Slik får det ein verknad.»

Det er òg eit organisk preg over dikta til Kittelsen, i korleis dei veks fram og spring over sidene, der tematikken ofte får vikle seg ut som ei slyngplante. Men ikkje minst er språket levande og fullt av forgreiningar: Takk vere «mitt vesle språk», som «gir slyngen». Eit språk som får ein til å ville strekke eller kaste seg utover? I omsettinga til den svenske poeten Ulf Eriksson heiter det «velsignat vare mitt lilla språk/ som bringar fram slungan». Omsettingar har ein tendens til å gjere språket klårare. Men er det dit Kittelsen vil?

Utover i diktet ramler den språklege bygningen meir eller mindre saman, trass i at det er vegger overalt, og trass i at ein påle blir slått ned for kvar mil i «åndens ørken». Men heller enn at språkoppsmuldringa vitnar om eit språkleg og kulturelt nederlag, er det vel eit teikn på at det vesle språket – poesien – faktisk kan bere fridomen og toleransen for det som ikkje er beint fram enkelt.

Dei 48 dikta i samlinga med den vesle, omfattande tittelen i, har alle ei kopling til Bachs 48 preludium og fugar, får vi vite i etterordet.

Men det sentrale spørsmålet i diktet, er korleis vinne den umoglege kampen for «det freden skjuler», for den audmjuke og tolerante sameksistensen på tvers av motsetnader..

I eit intervju på Nypoesi.net i 2003 sa Erling Kittelsen noko eg aldri har gløymt. Om kva rolle poesien, eller kulturen, kan spele i konfliktar, i politikken. At dei som støyter saman, må dukke ned i noko anna i seg sjølv for å kunne sjå den andre. Om båe partar blei tvinga til å snakke om ei konkret personleg eller kunstnarleg røynsle, «[s]å kanskje de plutselig begynner å famle med de samme tingene og de samme stedene og de samme fargene og alt.»

Kan hende tør dei å trå over på ein annan banehalvdel.

Cathrine Strøm

til

Glemselen i verdensspråket

som venter å finne alle på sin banehalvdel

velsignet mitt vesle språk

som gir slyngen

Etter krigen, hvor går vegen

hvordan får vi ut det freden skjuler

uten å gå til en ny krig

En påle slås ned for hver mil

i åndens ørken, en tone under stakkato bærer

presses, vet ikke dørkarmen, før den ramler

ut i en salme ord for ord

svær plass, vegger overalt

aldri fullt, renner over

Erling Kittelsen

Frå i (1995)