Hanne Bramness, fødd 1959, filolog med studiar frå Universitetet i Oslo og King’s College i London, er ein internasjonalt orientert poet med utgjevingar både på norsk og engelsk. Ho debuterte på norsk med samlinga Korrespondanse i 1982, følgd av tolv diktbøker fram til Håp bygger huset (2018). Hennar seks siste titlar har kome på elleve år. Ho har også skrive dikt for born. Samlinga Vekta av lyset kom i 2013, engelsk utgåve ved Frances Presley 2017.

Hanne Bramness har omsett Denise Levertov, William Blake, Sylvia Plath og Mina Loy og redigert gjendiktingsserien «Stemmens kontinent», som 1999–2007 gav ut 26 bind med kvinnelege poetar frå heile verda. Seinare starta ho Nordsjøforlaget, med lyrikk frå landa rundt Nordsjøen. Mange av hennar eigne dikt dei seinare åra er frå Berlin. Dikt i utvalg er kome på norsk i 2013. Utval føreligg også på engelsk og på fransk.

Oppvaksen i Oslo og lenge busett på Vestlandet skriv Hanne Bramness både på bokmål og nynorsk. Ho er ein produktiv poet, som ser skrivegjerninga som noko kollektivt, der introduksjonar og eigne dikt går hand i hand. Intellektet hennar lèt språket kome i fleire lag – det som finst, er ofte meir enn det som viser seg fram.

Titteldiktet frå 2013 stig klart fram først når vi innser at det blir ingen dåpsdag for barnet i den kvite kista, trass i alt vårlyset. Sjøstjerna ligg i vasskanten og blinkar, men kvinna er på veg inn i eit mørkt rom. Likevel med hovudet heva – «en krans av sol rundt panna».

Kva veg lyset, for den som har mista barnet sitt? Med hender på same tid både kjempestore og bitte små. Og ei tunge, ute av stand til å tale. Den kvite kista, ho veg ingenting.

Jan Erik Vold

Vekta av lyset

Hun bærer barnet inn i kirka noen uker før dåpsdagen

i mai. Vårlyset renner inn vinduene på sørsida som

vender mot stranda. Der ute på grunna ligger ei sjø-

stjerne og blinker i sola. Vannet er så klart at

saltet i det er synlig. Hun bærer barnet fra det hvite

lyset ute inn i det halvmørke våpenhuset. Hendene

hennes er kjempestore og bittesmå på samme tid, slik

tunga også er i munnen. Hun har en krans av sol rundt

panna, må løfte hodet høyt. Holder rundt den vesle

kista, den veier ingenting.

Hanne Bramness