Håvard Rem, fødd i 1959 i Oslo, oppvaksen på Notodden og i Eydehavn, er ein særs aktiv skribent, med poesi som hovudsjanger. Han debuterte som attenåring og har i alt skrive tolv samlingar, pluss Utvalgte dikt (1996). Dei to nyaste er svært omfattande: 30–40–50 frå 2012 med 278 dikt, og fjorårets Almanakk, med undertittelen 365 dikt.

Det er tida som går, som formar samlingane – poetens alder frå tiår til tiår i den første boka, systematisk fordelt over seks tema: alder, damer, par, barn, opphav, singel.

Årets dagar styrer den nye boka, frodig og overraskande, med dikt i bunden form, i fri form, på bokmål, på nynorsk – korte dikt: «Tenk på det i mars/ når snøen går/ Isen lå/ i hundre tusen år»; frekke dikt: «Alltid digg/ med en sigg/ etter ligg»; lange dikt, om skøyteløparen Maier som har fått eige stadion i Tønsberg; hyllester til sjeldne typar som Bendik Riis og Ari Behn; dikt med sære referansar: «Døden er ikke/ det verste man har/ og om litt/ er Håvard klar»; originale observasjonar: «Barndomen kjem om/ natta som eit langsamt/ godstog utan ljos men/ ljoden liknar voggeviser». Og mange sonettar, lat det vera sagt – ei form Håvard Rem har dyrka i mange tiår.

Og då er vi komne til Rolv Wesenlund, den store komikaren, som spelte klarinett i ungdomen. «Day-O!» var Marve Fleksnes’ stammehyl, frå Harry Belafontes «Banana Boat Song»; «Dett var dett!» var hans faste konklusjon. Noregs første dikt om ein av våre mest elska personar?

Håvard Rem er original og sjølvstendig i det meste han gjev seg ut på. Som norsk poet liknar han ikkje på nokon.

JAN ERIK VOLD