Kristian Halse (1926–2018) var ein kulturberar på Helgeland. Han var politikar, lokalhistorikar, diktar og lærar. Han høyrer til arven etter det gamle Venstre, som målfolk og lærarar flokka seg ikring. Halse var stortingsrepresentant for Venstre i perioden 1969–73. Han var frå Stangvik på Nordmøre. Der kom han frå ein familie med mange kreative sjeler. Ein av onklane hans var Leif Halse, kjend som tekstforfattaren til Vangsgutane.

Men det er lite om Nordmøre i dikta til Halse. Det er Vefsn og Mosjøen som går att i dikt etter dikt. Den fyrste samlinga han gav ut, Levande tid. Prologar og dikt (2001), inneheld høvesdikt han skreiv igjennom åra. Det er dikt til skulejubileum, festspel og liketil dikt til den nye kinoen i byen.

«Til flagget og 17. mai» er skrive til 17. mai-feiringa ved Nesna lærarskule i 1950. Eg gjev ein smakebit: «Trugen bar kvar mann og kvinne/ eigen kross i eige land,/ inntil våren atter løyste/ livet ur or teleband». «Våren» viser til frigjeringa, men det er sikkert ein og annan ved Nesna universitetet som les noko anna inn i den strofa i dag.

I 2009 kom ei diktsamling med ein heilt annan karakter, Min løynde blom. Her er det tale om indre, kontemplative dikt i klassiske versskjema, som i diktet attmed. Vi kjenner alle til Odyssevs på den ti år lange sjøreisa si, fortald i Odysseen.

I dette diktet tiltalar Halse anten Odyssevs sjølv eller eit ungt menneske som har livslyst og er nyfiken på livet: «Du siglar i sol, og kjærleikens glede/ fyller ditt segl mot dei ufødde land:» Diktaren portretterer seg sjølv som det omvendte – ein gamal mann, som «sit i hus» og er «på vaneveg». Men i skymingstimen stig òg ein utforskartrong opp hjå han òg, då truleg i draumane og lengslene hans. Han stig då fram som ei uroleg sjel som aldri har funne svar på gåtene i livet – han er ein «evig Odyssevs forutan land». Det er eit godt portrett av eit eldre menneske. Ein forsonar seg med livet, men det inneber ikkje at store lengsler forsvinn.

Ronny Spaans

Odyssevs utan land

Du siglar i sol på Egearhavet,

siglar din ungdom frå øy til øy.

Eg er i det grå, ein alders slave

på vaneveg og ser vona døy.

Du siglar i sol, og kjærleikens glede

fyller ditt segl mot dei ufødde land.

Eg sit i mitt hus og let stilla frede

alt det du er for ein gamal mann.

Med lid det mot natt, så veit eg det hender

at eg går i båten og mødesamt ror

inn i ditt hav og leitar langs strender

der du og ditt solsegl i livsglede fór,

leitar i dagar og lyser i netter,

ror og ror der din solbåt rann,

fanga i ferda i tidene etter;

ein evig Odyssevs forutan land.

Kristian Halse