Neste helgelending ut er Laila Stien frå Hemnes sør for Mo i Rana. Stien er kjend for dei stilsikre novellene sine, og barnbøkene. Stien har òg omsett samisk litteratur til norsk.

Men Laila Stien er òg lyrikar, og attmed finn vi utdrag frå diktet «Asparges mot myter» i Fabler, Frost (1981), frå avdelinga «Ingen Pan. Ingen fløytemusikk». Dessverre er det ikkje plass til heile diktet her, men de kan lesa det i nettbiblioteket til Nasjonalbiblioteket (nb.no). Tittelen gjev oss ein peikepinn på kva type vers det er tale om – nemleg antipoesi, så lenge vi definerer det poetiske som noko romantisk. Stien skildrar eit Nord-Noreg som står i kontrast til det svermarvore i Knut Hamsuns bøker, her konkretisert ved Hamsuns Pan.

Ho byrjar med ein likskap mellom det gamle og moderne Nord-Noreg: «her i denne heilhamsunske naturen», men slår fort over i «uhamsunske» skildringar av ein nordnorsk kvardag der diktareget keiar seg. Ho vil skrive dikt, men «musene glimrer med sitt fravær/ like trøsteløst som pølsene». Ho meiner dei greske diktarmusene.

I keisemda skildrar ho det som skjer kring henne, som den dongerikledde «Edvarda» på veg til butikken for å kjøpe «melk og Rana Blad». Rana Blad blir ein prosaisk kontrast til dei romantiske dikta ho ikkje fekk skrive. Ein viktig bakgrunn for diktet er referansen til industribyen Mo i Rana – kanskje den mest proasiske byen i heile Nord-Noreg: «Røyken fra Jernverket og Koksverket når ikke så langt ut i fjor’n.» Vi er langt unna Macks handelsstad med prangande trehus.

Tittelen spelar på det bagatellmessige ved situasjonen. Diktaren er svolten og opnar ein boks med mat. Slik endar diktet: «Eg må nok sprette/ den boksen./ Det er visst asparges.» Her finst altså ingen romantisk lagnad som styrer diktet. Men no kan vi innvende at bagatellane i livet var noko Hamsun òg la vekt på. Skilnaden er at bagatellane i Hamsuns bøker er knytte til det umedvitne, «blodets hvisken og benpipernes bønn». Her er bagatellar inkje anna enn tilfeldige bagatellar.

Ronny Spaans

Asparges mot myter

(utdrag)

Her i denne heilhamsunske naturen

må vel diktene komme sprettende

som gnistregnet i vannskorpa.

(…)

Hva er det som rører seg

langs fjæra der borte

noe mørkt og vevert

det skulle vel aldri være

en Edvarda

en intenst søkende sensuell nordnorsk sjel.

Nei, det er det ikke. Det er

et dongerikledd fermt kvinnfolk

fra den andre sida av vika. Der går hun

i båten og trekker i snora og freser

med påhengsmotor ut

Straumkjeften.Skal vel
på butikken og kjøpe melk og Rana Blad.

Laila Stien