Om Zinken Hopp har eg skrive ein gong før (30. april 2010), men då om eit av dei kortaste dikta hennar «September», sluttdiktet i samling 2: Viser fra vidda (1930). Men ho skreiv gjerne lengre dikt, derfor dette opuset frå samling 5: Innen 4 vegger (1938), som vart den siste diktboka ho gav ut.

Diktet er enkelt, og konkret – som alt ho skreiv. Her er det snakk om ei haldning til skrift og liv som er underrepresentert i norsk lyrikk. Slik Zinken Hopps uspekulative vers frå 1930-åra lyser med sitt fråvær i norske diktantologiar.

Zinken Hopp frå Bergen (1905–1987) er realist, ikkje drøymar. Ho elskar naturen, også dei grå novemberkveldane. Og gode vers, som stig opp frå boka ho les i. Og fårikål og høvelspon og orda til fedrane, som ho aktar, men ikkje nødvendigvis følgjer: «Det er meget som jeg ikke tror,/ men holder av, som mine fedre trodde.»

Diktet leier mot det store spørsmålet: «Hvad er materie, og hvad er ånd?» Og finn det glade, uproblematiserande svaret, som ingen filosof kunne ha kome på: Ho gjer abstrakta om til kjøtlege søstrer, «hånd i hånd» (rimord på ånd) – «to lykkelige søstre, for de danser».

Det er Arild Nyquist som har løfta Zinken Hopp opp som ein av favorittane sine. Det er Einar Økland som har hylla henne som eit sjenerøst og aristokratisk sinn: «Ho hadde i seg ein snev av einsemd og resignasjon og trudde kanskje ikkje på anna enn stor kunst, godt samvær og humor. Ho kunne kunsten å elske sin lagnad. Ho lærte oss mykje og gledde oss endå meir.»

Ho var den som omsette Alice in Wonderland.

Jan Erik Vold

Jeg elsker hverdagen, den jevne dag

som kommer syv og syv i lange kjeder,

med sorg og ergrelse av alle slag

og små og ustabile hverdagsgleder.

Jeg elsker livet, ikke livets drøm,

men selve tingen, tingene vi trenger,

den uforanderlige brede strøm

som følger hele livet ut, ja, lenger.

Jeg elsker høstens løv som feies bort

i hvirveldans langs fortaugskantens heller,

og himmelen, når den blir barsk og sort

og blåsende, i grå novemberkvelder.

Jeg elsker gode vers. De smyger inn

fra bladet som en iling gjennom sinnet.

Og boken også, dersom den er min,

og hyllen som jeg har den i, og bindet.

Og lukt av fårikål og fårestek

og nyslått høi og høvelspon og tjære,

som ubevisst, og nesten som i lek,

gir livet selv sin atmosfære.

Jeg elsker mine fedres stille ord

som taler i de stuer hvor de bodde.

Og det er meget som jeg ikke tror,

men holder av, som mine fedre trodde.

Hvad er materie, og hvad er ånd?

Hvor er den grensen hvor den ene stanser?

For mig er de to søstre, hånd i hånd,

to lykkelige søstre, for de danser.

Zinken Hopp