Dette diktet er skrive av Sigrun Okkenhaug (1889–1939). Okkenhaug tilhøyrde eit intellektuelt miljø i Levanger, der lærarskule- og folkehøgskulekultur, venstrepolitikk og nynorsk hadde gode kår. Olav Duun kom frå same miljøet. Far til Sigrun Okkenhaug var skulemannen og målmannen Arne Vestrum. Ho sjølv var mor til komponisten Paul Okkenhaug, kjend for musikken til Spelet om Heilag Olav.

Eg har tidlegare omtala diktet «Paulus og kvinna» av Okkenhaug, som viser kvinnesaksengasjementet hennar. I år kom ei samling med etterlatne dikt, Det lagar seg nok – eit tidsbilde. Der finn vi ein tidlegare versjon av «Paulus og kvinna», saman med andre dikt. Somme av dei har vore prenta i nynorsktidsskrift, men dei fleste kjem no på prent for fyrste gong. Her er dikt til gravferder, om naturinntrykk, kjærleik og vonbrot, krig og kristentru.

Eg har valt dette diktet i bolken «Draumar, tankar, lengt». Det er frå 1912, då poeten var 23 år. Det er merkt av rastløyse og skort på sjølvtillit som mange i den aldersgruppa kan kjenne seg att i – kanskje det på Okkenhaugs tid var større hjå bygde- enn hjå byungdom. Men samtidig openberrar diktet eit viljesterkt og målmedvite sinn: «Kvi skulde tvilen i hjarta faa bu,/ naar hugen mot storverk brenn?» Den «brennande hugen» hennar kjem til uttrykk i ei blanding av jambar og daktylosar, saman med ein effektiv repetisjon av «kvi skulde eg». Det er kryssrim i nærast kvar versline, og det er òg med på å skapa den suggestive rytmen. Tematisk kan diktet få oss til å tenkje på dikt av andre bygdekvinner den gongen, som Astrid Langjord. Det kan òg få oss til å tenkje på «Det er den draumen» av Olav H. Hauge, som er ljosare i tonen.

Det lagar seg nok – eit tidsbilde er redigert av Johan og Erling Okkenhaug, begge barneborn av diktaren. Boka er komen ut på forlaget til sistnemnde, Allgrønn Okkenhaug forlag. På nettstaden til Allgrønn finst det meir informasjon og opptak av fine tonesetjingar av Sigruns dikt.

Ronny Spaans

Kvi skulde eg

Kvi skulde eg aldri finna

dei tonar eg har djupt i mitt sinn?

Kvi skulde eg aldri vinna

dit ljoslengten i draum bar meg inn?

Kvi skulde eg sjaa alt det fagre

naar aldri eg kunde dit naa?

Kvi skulde eg lengta so ut imot livet

naar livet eg aldrig kund’ liva faa?

Slik spør eg og spør, men aldrig fær svar,

og suti vert større um senn.

Kvi skulde tvilen i hjarta faa bu,

naar hugen mot storverk brenn?

Eg saag paa dei andre, mot maalet dei traadde,

kva aatte dei alle, men ikkje eg?

Trui dei aatte, di maalet dei naadde,

eg einsam stod att med tvilen i meg.

Og slik maa eg staa i alle dagar

so lenge eg ikkje kan tru.

Eg aldrig naar mot dei solljose hagar

so lenge som tvilen i hjarta fær bu.

Sigrun Okkenhaug