– Hei, Sumaya, og gratulerer med overstått kvinnedag!

– Tusen takk, seier Sumaya.

– Korleis er det med gleda om dagen?

– Eg er glad, eg, seier Sumaya.

– Ja?

– Inst inne, ja. Som Dostojevskij skriv: Men litt fred og ro hadde og vore fint.

– Det skjønar eg, seier eg og ser ut dei store vindauga like til høgre for oss. Ut på den kvite jorda. Og den nesten like kvite himmelen. Det er vinter. Liten tvil om det.

Sumaya har blitt kalla hettemåke, har eg fått med meg. Av nettrolla. Mest truleg fordi ho har ein hijab på hovudet. Eit plagg med mykje bagasje.

– Men hettemåke? Eg har alltid syntes hettemåken er så pen, seier eg. – Måkar generelt er jo ikkje noko å skryte av, men hettemåken har alltid, for meg, vore den nette blant dei. Den vene. Elegante.

Sumaya smiler så vidt.

– Kjenner du òg til den teorien som seier at måkar, historisk sett, er jordfalne englar?

– Å? seier Sumaya.

– Ja, visstnok. Og at det seier noko om sjølvforakta i alle menneske. At vi som regel berre ser det heslige i oss sjølve. Og difor og slik er desse fæle fuglane blitt Guds eigne på jorda.

– Er det her vitskap, spør Sumaya, lett mistruisk.

Eg må tenkje litt.

– Eg er ikkje sikker, seier eg så.

– Det kan òg vere frå ein roman. Men romanar er jo ålreite dyr.

– Heilt klart, seier Sumaya.

– Og poenget mitt var, eller er, at måkar er store og skumle. Eg skvett kvar gong ein landar framfor føtene mine. Og dei et kva som helst. Og dei skrik. Og dei bøllar med andre fuglar. Men likevel tenkjer eg kvar gong eg høyrer Odd Børretzen synge at han hatar måkar, at dei òg er englar. At eg ikkje veit noko utover meg sjølv. Ikkje eigentleg.

– Bøllete englar, spør Sumaya med eit smil.

– Ja, kvifor ikkje? Stridsenglar finst jo. Om det finst englar, meiner eg. Og ifølge ordboka er dei englar rusta til og klare for krig. Sånn sett er ikkje hettemåkar det verste i verda, seier eg.

– Nei, seier Sumaya.

Før eg seier noko om at ho enno er ung. Og at verda, tru meg, vil sjå annleis ut med åra.

– Det gjeld å halde ut, seier eg, det gjeld å kome seg gjennom, Eg veit ikkje om du har lese eit dikt som heiter «Song of a Man Who Has Come Through» av D.H. Lawrence?

– Skreiv ikkje han mest romanar, spør Sumaya.

– Dikt også, seier eg.

– Ikkje lese, seier Sumaya.

– Det er eit flott dikt. Mot slutten bankar det på døra hos diktaren. Tunge slag. Kven er det? Skal vi vere redde? Er det nokon som vil oss vondt? Nei, nei, skriv Lawrence, det er ikkje det: «it’s the three strange angels, admit them, admit them».

– Tre framande englar, seier Sumaya, litt drøymande.

– Slepp dei inn, seier eg, slepp dei inn!

Og så seier vi ikkje meir.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.