No går ho for fire nye år, las eg for ikkje så lenge sidan om Eva Vinje Aurdal, Ap-ordførar i Ålesund. Og sjølv om eit politikarverv for meg verkar mest av alt som ein forsmak på purgatoriet, så har eg, som mange andre, drøymt om å stå på ei scene og høyre publikum taktfast rope: FIRE NYE ÅR, FIRE NYE ÅR!

– Men veit du, seier eg til Eva, kor bokstaveleg eg forstod verda då eg var liten? Eg trudde til dømes at Platon budde i ei hole. Eg trudde den korporative kanal var laga av vatn. Eg trudde at ein ordførar var det mennesket som til kvar tid prata. Og eg skjønte difor ikkje kvifor han eller ho med makta i ein by, ordføraren, altså, måtte prate heile tida.

Eva ler:

– Somme dagar kjennest det som om eg gjer nett det, seier ho.

– Berre pratar i eitt bankande køyr.

– Og det kan ein jo bli lei av, seier eg.

– Kan bli lei av alt, seier Eva.

Og eg nikkar. Vi sit på ein benk i Skansegata. Byen like bak og rundt oss. Havet og horisonten like framfor. Og der ute ligg øyane også. Som ei stipla line rundt denne herlege byen.

– Som snart altså ikkje skal vere ein del av Vestlandet, seier eg.

Eg siktar sjølvsagt til samanslåings- og omdøypingsprosessen av dei norske fylka som nett no herjar landet, der eit nytt Vestland er foreslått oppretta utan Rogaland og Møre og Romsdal.

– Sprøyt, seier Eva.

– Frå ende til annan. Vi er Vestlandet no og for all tid.

– Men kva om vestlandssongen kjem, slik trøndersongen kom?

– Han kjem aldri, seier Eva, han kjem aldri.

– Det måtte seiast to gonger?

– Om du vil at makta skal høyre, må alt seiast to gonger. Minst, seier Eva.

Og må puste litt. Same som eg.

– Kva er vel Vestlandet utan Runde, held Eva fram, utan Ulstein, utan Spjelkavika, Skarbøvika, Godøya og Vigra. Kva er det utan Arnold Eidslott? Utan Sigrid? Utan Stresslessen til Ekornes? Utan hav og motbakkar og sidevind? Utan sunnmørsalpane? Hallo? Menneske er mest av alt staden det kjem frå, og sentralmakta må ikkje røre ved det.

– Nei, seier eg.

Før eg fortel at eg har laga ein vestlandshaiku til ho og byen og Vestlandet. Ikkje ein song, held eg fram, det kan trønderane drive på med. Vestlendingar likar det litt kort og godt, ikkje sant? Vi har ikkje heile dagen på oss. Så difor: haiku.

Eva nikkar:

– Få høyre, då.

Og eg les:

fyllikar og fantepakk nordpå

arroganse og maktmisbruk austpå

Gud og helvete sørpå

vi blir her

– Amen, seier Eva.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.