Det første eg seier, eller prøvar å seie, til Åge Hareide, etter at vi har snakka litt om den nye boka til Arild Stavrum, er at det ikkje fell naturleg for meg å vere på førenamn med ein som han. Ikkje etter mine ti obligatoriske år med aldersbestemt fotball på Sunnmøre, og i løpet av desse: ei lang rekkje sinte, kvite, gjerne litt lubne trenarar. Alle menn.

– Av di vi alltid brukte etternamnet deira, seier eg, og held fram: – Av alle ikkje-militære autoritetsfigurar er trenarar dei som meir enn andre ikkje er anna enn etternamna sine.

Før eg ramsar opp: Kaurin, Schjefte, Bryn og så bortetter.

– Men førenamna er som blåst bort, seier eg.

– Kva for ein klubb, spør Åge.

– Kva for ein klubb eg spela på? SIF, seier eg.

– SIF? Som i Godset?

– Nei, nei. SIF som i Skarbøvik Idrettsforening. Det var på Sunnmøre, hugsar du?

Åge nikkar. Han hugsar Sunnmøre. Han har spela for Hareid på Hareid, og for Hødd i Ulsteinvik. Han kjenner til SIF.

– Eit skitlag, ikkje sant?

– På alle moglege måtar. Men vi var betre enn Hareid.

– Nå, så, seier Åge noko sarkastisk.

Han veit like godt som eg at Hareid ikkje var all verda, og vel aldri har vore det. Men vi var like fullt betre enn dei, held eg fram. Eg hugsar særleg ein 6–0-siger. På bortebane. Eg putta på eit par gonger.

– Kva med Hødd, då? seier Åge.

– Ingen kommentar, seier eg.

Hødd var latterleg god på aldersbestemt den gongen. Dei er det kan hende enno. Vi tok buss og ferje fleire mil ut av byen berre for å få bank. Men trøysta oss noko fordomsfullt med at det var av di dei ikkje hadde anna å gjere der ute enn gå på trening.

– Det hadde dei nok, seier Åge.

– Det hadde dei nok, stemmer eg i. – Men kva med ein dansk landslagstrenar? Har han anna å gjere? Kva vil han ha for å bli glad?

– Færre skadar, meir tilleggstid, seier Åge.

– Poetisk, seier eg.

– Betre enn deg, i alle fall, seier Åge.

– Kan så vere, seier eg. – Men du, veit du kva eg kom på på vegen hit? Den kvalikkampen mot Danmark i oktober i 1985. Knappe 20.000 på Ullevål. 1–0 til pause og god kontroll. Før eit håplaust tilbakespel frå Åge Fridtjof Hareide slepper danskane inn i kampen att, og Noreg taper til slutt 1–5. Kan hende var det difor du fikk trenarjobben for landslaget deira?

– Kan vere. Viktig å tenke langsiktig, veit du, seier Åge.

– Og ta i bruk alle middel?

– Sjølvsagt, seier Åge.

Og gliser feitt. Eg trur ikkje nokon i Skandinavia gliser så feitt som Åge Fridtjof Hareide. Augo blir to strekar og resten blir rynker og tenner. Det er ganske vilt. Og eg veit ikkje om det er teknikk eller instinkt, eller som hos dei beste spelarane og trenarane: ei blanding av båe. Eg kjenner at eg har lyst til både å tørke gliset av han og å la det henge der for alltid.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.