KOMEDIE

Regi: Bruno Dumont

Mysteriet i Slack Bay (Orig. tittel: Ma Loute)

Med: Brandon Lavieville, Didier Després, Juliette Binoche

På strendene i Normandie går den fattige familien Brufort og samlar blåskjel. Sonen Ma Loute (Lavieville), med pubisbart, spyttar etter bilen med rikmannsfamilien Van Peteghem som kvar sommar kjem og bur i det snasne funkishuset med utsikt til bukta. Fleire turistar har den siste tida forsvunne frå strendene, og den korpulente politisjefen Machin (Després) eser seg meir og meir opp, også bokstaveleg tala, i frustrasjon over ikkje å finna dei skuldige. Dette er så nøktern som denne absurde farsen kan summerast opp. Om det høyrest konvensjonelt ut, tru meg når eg seier at det knapt finst ei konvensjonell scene i heile filmen.

Kanni(tull)bal(l)

Machin og assistent Malfoy vimsar rundt på sandstrendene som ein slags Helan og Halvan med éin hjerne på deling. Alt er eit mysterium for dei, sjølv om det av og til ikkje eingong er snakk om forsvinningar. I dei reelle tilfella klarar dei ikkje å leggja saman at det kan vera lokale innbyggjarar som står bak ugjerningane. Og her blir det verkeleg saftig – med bloddrypande fingrar som Ma Loute og dei andre ungane i familien Brufort tygg i seg på gardstunet. Det næraste eg kjem å samanlikna med noko eg har sett før, er debutfilmen til Ringenes Herre-regissør Peter Jackson, Bad taste (1987). Kannibalismen blir så absurd at ein ikkje på noko vis kan ta det som anna enn hovudskakande humor. Såleis verkar filmen på mange måtar som ei vidareføring av den siste Bruno Dumont-filmen, Li´l Quinquin (2014), for dei som fekk han med seg.

Ikkje «slackt»

Problemet med filmar som tilsynelatande ikkje har anna djupn enn å vera enormt merkelege, er at eg får ikkje så mykje att for berre å sjå rare folk gjer rare ting. Om meininga var å få fram at både rike og fattige kan vera både uforstandige, umiskunnsame og uintelligente, er ikkje det ein banebrytande bodskap. Når det store spørsmålet blir om hovudpersonen skal eta den rike nabojenta i staden for å gjera kur til henne, er konseptet for min del altfor søkt. Likevel ler eg til tider høgt og lenge, særleg over politimeisteren. Om du har sansen for Peter Greenaway, ville eg ha gjeve Mysteriet i Slack Bay ein sjanse, sjølv om han ikkje på langt nær rører meg slik Greenaways filmar gjer. Djupare meining til sides: Mysteriet i Slack Bay er ei vakkert filma øving i galskap, menneskekjøt og humor. Men ikkje sei du ikkje vart åtvara.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.