I 2014 var gruppa frå Haugesund og Etne på besøk i Lafayette i Louisiana for å studere cajunkulturen på nært hald. Cajun er ei etnisk gruppe i Louisiana med sitt eige musikalsk uttrykk. Faktisk er musikken deira blant dei eldste typane folkemusikk i USA. Då musikaren Stanley Brinks sende gruppa nokre låtar i gåve, vart dei inspirerte til å starte sitt eige band – Lady Hardanger. No er bandet, som har både fele, mandolin, munnspel og banjo, aktuelle med andrealbumet. Her blandar dei cajunmusikken med calypsomusikk frå Karibia og norsk tradisjonsmusikk – ei salig blanding av muntre festlåtar.

– Namnet Lady Hardanger er inspirert av calypsotradisjonen og er i tillegg merkevarebygging av Hardanger. Dei gamle calypsoartistane frå 1930-talet brukte ofte titlar i namna sine – Lord Executioner, Lady Iere og så vidare. Så Lady Hard Anger vart litt skummelt og calypsoaktig. På den andre sida er Hardanger eit uomtvisteleg kvalitetsmerke i Noreg. Vi var overraska over at namnet ikkje alt var tatt. Eg har dessutan slektskap frå Hardanger og spelar hardingfele, fortel vokalist Ingeleiv Berstad.

– De kjem frå ulike band og musikkprosjekt. Kvifor starte eit nytt band?

– For det første er dette det einaste bandet der vi fire spelar samtidig, sjølv om vi overlappar ein del i både Bergen Mandolinband og Frøkedal & Familien. I Lady Hardanger er eg hovudvokalist. Det er også ulike låtskrivarar i alle desse banda.

– Det førre albumet fekk god kritikk. Korleis skil det nye albumet seg frå det første?

– Lost Country skil seg frå det førre ved at nesten alle låtane er skrivne av meg, men vidare har dei funne si form i samspel med resten av bandet. Musikken er i stor grad inspirert av cajun, calypso, oldtime og norsk folkemusikk, musikk vi er glade i. Musikk som siv gjennom og breier seg på nye måtar i desse låtane. Som på debutalbumet har vi også no fått med oss den fabelaktige bassisten Jo Fougner Skaansar. Albumet er spelt inn med ein einaste mikrofon på Rådane i Värmland. Der rigga vi opp studio i ei hytte i skogen og fann ro og spelelyst.

– Stilen til Lady Hardanger er ei blanding av musikktypar frå ulike stadar i verda. Kvifor fungerer dei saman?

– To av oss har bakgrunn frå norsk folkemusikk. Cajun og calypso kan du også sjå på som folkemusikk ved at funksjonen er nokså lik. Cajun og calypso er berre litt meir eksotiske måtar å ha konsert med fele på. Vi er meir opptekne av likskapane mellom sjangrane. All folkemusikk går på eit vis ut på det same, men i tillegg blandar vi inn popmusikk. Då får tekstane ein annan dimensjon.

– Og kva handlar tekstane om?

– Dei fortel om reiser gjennom forlatne landskap, om moral i oppløysing, men også om håp for ei betre framtid. Ti av låtane er skrivne av meg, éin er skriven av Stanley Brinks, og så har vi med éin cajunlåt. Lady Hardanger ønskjer å formidle musikk der lyden blir til medan du ser på. Som band er vi opptekne av nærleik i situasjonen, både når alle deltar på festen, og når det skjøre og vare får plass.

– De har produsert teatermusikk og er aktuelle med nytt album den 16. mars. Kva skal de no?

– Vi skal sleppe ein singel no på fredag og turnere kommande helg i Bergen, Torvastad, Klepp og Egersund. Neste helg spelar vi i Oslo på festivalen Amerikalinjen på Riksscena.

Elise Løvereide