For Stein Mehren (1935–2017) gjekk diktskrivinga føre seg utan avbrot frå debuten i 1960 og til siste samlinga i 2008, ho som heiter Ordre, då han hadde vorte råka av sjukdom. I likskap med Wergeland skriv han òg frå sjukeleiet, stundvis sorgmuntert: «Parkinson On and off». Og i likskap med Wergeland med ein overstadig produktivitet: Frå år 2000 kom åtte årlege samlingar på rad.

Det er ikkje mange norske poetar som har skrive som pasient, og sett fokus på situasjonen til hjelpepleiaren meir enn eigne skavankar – her ei innvandrarkvinne som sender pengar til sine nære i heimlandet. Heiter ho Astra, eller er det eit namn poeten gjev henne? Det er i dei autentiske replikkane diktet lyser opp: «Stein, Stein/ Du ikke klatre. Du snart/ brekke bein.»

Vi forstår at pasienten ville på toalettet midt på natta, og var i ferd med å klatre over sengegjerdet. Slike dikt finst det ikkje mange av.

Det er i forståinga av at poeten er ein offentleg person som tek ordet ut frå dei omstenda livet bringar han inn i, dei dilemmaa han ser omkring seg, i politikken, i privatlivet, i åndslivet, at Stein Mehren er eineståande i norsk poesi i den perioden som blei hans. Han kjem oss nærare enn Olaf Bull, han nådde ein høgare alder enn Obstfelder, Olav H. Hauge og Rolf Jacobsen i all ære, men dei set ei grense for kva det skal diktast om. Hofmo er Hofmo – ho valde å leva hemmeleg. Eg trur vi må attende til Wergeland for å finna ei slik breidde.

Merkeleg at Mehren er så lite akta i nabolanda våre og ute i Europa. Det gjeld både omsetjingar og omtale. Det har han òg til felles med Wergeland.

JAN ERIK VOLD