«God natt» av Olav Nygard er eit gullkorn i norsk lyrikk. Diktet stod på prent i Runemaal frå 1914. Olav Nygard gav ut berre fire diktsamlingar, og Runemaal symboliserer på mange vis lagnaden til den fattige skalden frå Modalen.

Debuten Flodmaal kom i 1913 på det kjende Olaf Norlis forlag i Oslo. Deretter fekk Nygard ikkje ut fleire dikt hjå Norli, for forleggjaren refuserte han. Dei neste bøkene hans vart gjevne ut av bergensavisa Gula Tidend. I dag er både Runemaal og Kvæde frå 1915 sjeldsynte diktsamlingar. Dukkar dei opp på antikvariat, er dei gjerne prisa til mange tusen kroner. Det kjem av at brorparten av bokopplaga gjekk med i ein brann i Bergen.

Dikta i Runemaal og Kvæde er mørke i tonen. Nygard opplevde ikkje berre å bli refusert. I nett desse åra sleit han med sjukdom og dårleg økonomi. Det skulle gå åtte år før lyrikaren gav ut ei samling att, den meisterlege Ved Vebande, som kom ut på Det Norske Samlaget året før han døydde av tuberkulose. Nygard gjekk bort i 1924.

Asbjørn Aarnes har tidlegare i denne spalta omtala eit dikt som liknar på «God natt», «Svevn» frå Flodmaal. «Dagen hev til/ mergen hogge/ sine tenner/ i min barm», skriv Nygard i dette kvedet. Natta vil gje lindring for den harde dagen: «Ber meg inn i soldraumsblåne/ austan sol/ og vestan måne», manar diktaren. Asbjørn Aarnes fortalde at dette diktet gjorde han merksam på stordomen i Olav Nygards forfattarskap.

Mitt fyrste møte med Nygard – og ja, poesi i det heile – var gjennom «God natt». «God natt» liknar som sagt på «Svevn», men tonen er mildare og rolegare, ja, det er radt naivistisk, trass i at det står på prent i det mørke Runemaal.

Diktet er lett og ledig som ein barnesull – med barnlege formuleringar som «rosur på di kinn» – men samtidig har verset ein ordkunst i seg som gjer det til stor dikting, som i vekslinga av rim på «a» og «i» gjennom begge strofene. Dei nusselege alveandleta har noko useieleg godt og trygt ved seg. Ein blir umåteleg mild til sinns når ein les diktet. Betre sovemedisin finst ikkje.

Ronny Spaans