Han tilhøyrer dei unge døde, som Wergeland, Obstfelder, Tor Jonson, Nils Yttri, Tor Ulven. Eg snakkar om Rudolf Nilsen (1901–1929), som døydde av tuberkulose i Paris, Oslo-diktar frå arbeidarklassen, journalist i Norges Kommunistblad, internasjonalist som reiste frå Moskva til Granada, begeistra for Lenin, skeptisk til «bibelen, trælenes bok».

Nilsen gav ut to diktsamlingar, den tredje kom posthumt: På stengrunn (1925), På gjensyn (1926), Hverdagen (1929). Samlede dikt finst i mange utgåver frå 1935 av. Hilsen og håndslag (1974) samlar dikt frå aviser og tidsskrift. Hundreårsutgaven (2001) supplerer med 40 sider «upubliserte dikt». Platealbumet På stengrunn vekte stor oppsikt i 1973, der Lillebjørn Nilsen og andre syng poetens dikt til nyskrivne melodiar.

Rudolf Nilsens politiske syn er klart: «Gi mig de rene og ranke, de faste og sterke menn,/ de som har tolmod og vilje og aldri i livet går hen/ og selger min store tanke, men kjemper til døden for den» lyder opningsstrofa i «Revolusjonens røst». Blant Oslo-dikt er det store «Nr. 13» kanskje hans mest kjende, om fattigfolk som bur kummerleg i ein kjempekaserne: «ja De finner Nr. 13 helst i byers øst og nord». (Heimdalsgata 26, der Rudolf Nilsen budde ei tid.) Huset står enno. Plassen framfor har fått namn etter poeten.

«Jeg hører, som bekjent, til gatens ætt,/ og den er stor», skriv diktaren, som observerer at gatene på vestkanten er mykje breiare enn dei på austkanten. Her kjem eit mindre kjent dikt frå Hverdagen, der han ikkje beklagar seg. Han bur no øvst i hovudpostkontoret i Dronningens gate 21.

Rudolf Nilsen frå Vålerenga, Sofienberg, Rodeløkka var ein fellesskapsmann som også var ein hovudstadssongar, frå Oslo Ø.

JAN ERIK VOLD