Henning Næss er ikkje eit ukjent namn for dei som les aviser og tidsskrift i Noreg. Næss har hatt dikt, artiklar og bokmeldingar på trykk i Klassekampen, Ny Tid, Dagbladet og i denne avisa. Som diktar er han heller ikkje ukjend, han er ein kjær bidragsytar ved litterære scener i hovudstaden.

Men i listene til den «offisielle» samtidpoesien finn du ikkje namnet hans. Næss er ikkje teken med i diktantologiane ved norske forlag. Ein grunn er at mange av bøkene hans er komne ut på eige forlag – som den seinaste boka Også her inne finnes det guder, som kom ut i vinter.

«Mennesker som sover» er frå denne samlinga. På meisterleg vis maktar Næss å gjera det å drøyme åskodeleg. Næss jamfører sovande med glasblåsarar og draumar med glas. Det er råkande metaforar: vi pustar i svevne på ein måte som faktisk kan likne andedraga åt ein glasblåsar, det er som om vi med jamne pust bles opp tankeslott, og ikkje minst: kunstferdige glas kan ta fantastiske, draumevorne former – sjå til dømes på glasa frå Murano i Venezia.

I tredje strofa fører han dette språkbiletet vidare: Ikkje berre lagar vi vedunderlege «vaser» av draum og lengslar, vi vonar å drikke av desse «draumeglasa», det gjev oss lukke og æve. Men så er det berre tale om skøyre glas, som sprekk når vi vaknar – men glasa finst der likevel i vår sovande tilstand, avsluttar Næss.

Diktet plasserer Næss i ein større litterær tradisjon, ja, i det eg vil hevde er ei hovudline i norsk poesi dei siste to hundre år. Det er tale om ein biletskapande, metafysisk versekunst med liner attende til Wergeland. Næss er i ætt med diktarar som Olaf Bull, Gunnar Reiss-Andersen og Stein Mehren.

Diktet gjev oss alt meirsmak på Næss’ neste samling. Og no bør forlaga kjenne gjestingstida si. Det bør koma ut ei samling med gamle og nye dikt av Henning Næss på eit større forlag, så fleire diktlesarar får kjennskap til denne viktige, særeigne røysta i norsk samtidslyrikk.

Ronny Spaans