Han står i spissen for Protestfestivalen, som også kallar seg Nordens verdifestival. Opninga skjedde i Oslo torsdag, men neste veke er det festival i Kristiansand. Det er femti år sidan The Summer of Love, og neste laurdag skal det markerast grundig i sørlandsbyen. Dagen etter den store festkvelden vert det hippiegudsteneste.

– Det er noko nytt?

– Det er lagt opp til at mottoet for festivalen, Mot apati og likesæle, skal vera tema under gudstenesta. Ivar Skippervold, som var ein av Jesus-hippiane, er prest, og han skal forretta. Fleire av songane som Jesusbevegelsen song på 1970-talet, er plukka fram, og det vert hippieteater.

– Men det er laurdagen Summer of Love skal feirast?

– Ja, fleire av dei gamle hippiane kjem. Blant dei er Audun Engh, som brukar mykje energi på hippierørsla i dag. Han har nett kome tilbake frå San Fransisco, der han var på stor 50-årsfeiring i juni. Han er i gang med å laga film om Allan Ginsberg og Lawrence Ferlinghetti, og delar av filmen skal visast på festivalen. Engh skal også snakka og visa bilete frå Summer of Love.

– Protestfestivalen er åleine om å feira jubileet her til lands?

– Jubileet er markert med fleire større avisartiklar, men det har ikkje vore så mykje feiring, og det passar oss bra. Me har også kalla markeringa for «tilbake til framtida». Me ønskjer å møta og høyra gamle hippiar som Jan Bojer, Lars Astrup og Audun Engh. Bojer var sentral i hippiemiljøet i Slottsparken og redaktør for Vannbæreren, som var organet til hippierørsla. På 70-talet gav han ut fleire diktbøker, og på festivalen lanserer han diktsamling. Astrup stod sentralt i hippierørsla i Kristiansand. Finn Kalvik var også hippie, og han kjem for å halde konsert.

– Var du sjølv hippie?

– Eg har alltid kjent meg som ein hippie, men eg vart fødd litt for seint – i 1963. Eg er hippie i ånda og har ein livsstil som liknar på ein hippie.

– Det var Peace and Love, men kva verdiar stod hippierørsla for?

– Samhaldet var viktig, i sterk kontrast til den svært individualistiske og egosentriske samtida, der alt handlar om meg og mitt, og me har ei politisk leiing som er mest oppteken av enkeltmennesket. Hippiane var antimaterialistar, og mange av dei enda opp i kollektiv. Dei var også opptekne av filosofi og å snakka om livet. Kvifor er me her? Kva er meininga med livet?

– Meiner du at ein bør blåsa liv i hippierørsla?

– Ja, me kunne trengja litt av ånda som hippiane hadde – minus rusen. Kanskje kunne det bøta på den store einsemda som eg trur finst i det norske samfunnet. Eg vonar at me kan skapa ein liten renessanse for dei tankane som hippiane hadde, samstundes som me mimrar om det som var for femti år sidan.

– Har du noko forhold til musikken frå hippietida?

– Ja, eit nær forhold. Eg har spurd ei rekkje musikkjournalistar og gamle hippiar om dei beste hippiesongane, og ut frå det har eg laga ei liste. Songen som vann, var Scott McKenzies med «San Fransisco», medan Jefferson Airplanes «White Rabbit» og «Somebody to love» følgde på dei neste plassane. Alle er dei frå 1967.

Ottar Fyllingsnes